.jpg)
Ποζάρουν για την ιστορία - ποιος να 'τανε ο φωτογράφος;
Έχει αφήσει άραγε τα κόκαλά του στη χαράδρα;
Όχι, δεν είναι εκδρομή
Αυτοί οι αγριεμένοι άντρες έχουνε πάει πολύ μακριά
Το εξωπραγματικό τοπίο, ο βράχος
Έξω από οποιαδήποτε πατρίδα
Μόλις έφτασαν
(Κι όμως θα φτάσουνε ακόμα πιο μακριά, το ξέρουν
Πέρα απ' την αντοχή τους)
Προδομένοι, το ξέρουν
(Από παντού προδομένοι - δεν το ξέρουν)
Η θάλασσα πίσω με χίλια δόντια
Η θάλασσα έκλεισε πίσω τους
Ο ουρανός πάνω τους
Σε άγονη γραμμή από δω και πέρα
Επιβιώσουν δεν επιβιώσουν
Καμιά επικοινωνία πια
Στον κόσμο των ανθρώπων η ζωή τους
Χρόνια στη φωτιά
Σαν σαλαμάνδρα
Κόβεται τώρα στα δύο
Τι θα σωθεί, αν σωθεί
Άραγε
Η ψυχή ή το κεφάλι
Τι θα μπορέσει ίσως κάποτε να αναγεννηθεί
Έστω και με το βράχο μέσα του για πάντα;
Παυλίνα Παμπούδη
από τη συλλογή Το μοβ άλμπουμ, 2012
Ενότητα Β' Οι συγγενείς
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Με το συγκλονιστικό - και επίκαιρο πιστεύω - αυτό ποίημα, ολοκληρώνεται μία από τις πληρέστερες ως τώρα ανθολογήσεις στο Λιβάδι, 34 συνολικά ποιήματα της Παυλίνας Παμπούδη.
Καλή συνέχεια στην ποιήτρια και καλή ανάγνωση στους φίλους του ιστολογίου μας.
Όντως, συγκλονιστικό ποίημα, άλλου ύφους και άλλου ήθους (σε σχέση με τα επίσης ωραία προηγούμενα), που λέει πολλά για την ιστορική μνήμη.
Παρόλο που ο Αναγνωστάκης διαπιστώνει με λύπη:
"Δεν πίστευες πως θα ξεχάσεις, κι όμως ξέχασες" (ΥΓ.)
να που μια φωτογραφία φέρνει πίσω τον ακινητοποιημένο χρόνο, ανασύροντας
μνήμες, πόνο, προσωπικές ιστορίες.
Γράφω και σκέφτομαι το "Λοιμό" του Φραγκιά, το "Χάπιντέι" του Βούλγαρη και τη μουσική του Σαββόπουλου. Τρία σε ένα.
Όλα Μακρόνησος, κι αυτά κι εκείνα. Και κάτι που έχουμε μες στην καρδιά...
https://www.youtube.com/watch?v=nge51wq9OtU
Κική
Συγκλονιστικό ποίημα Τόλη μου!
Καλή συνέχεια σε εσας τους φωτισμένους ανθρώπους!
Δεν πιστεύω ότι ο Αναγνωστάκης ή οποιοσδήποτε άλλος ξέχασε το παραμικρό, Κική μου. Ποτέ κανείς δεν ξεχνάει τις τραυματικές εμπειρίες που σφαγίστηκαν με πυρωμένο σίδερο στο σώμα του και στην ψυχή του.
Πολλά έχουν γραφτεί για τη Μακρόνησο, πάρα πολλά, για τον τόπο αυτόν του μαρτυρίου. Από τους ίδιους τους εξόριστους, από συγγενείς και άλλους. Η κάθε κατάθεση έχει την αξία της και όλες μαζί συνθέτουν το μωσαϊκό της φρίκης. Η κατάθεση της Παυλίνας είναι λιτή και δυνατή, με ελεγχόμενα τα συναισθήματα, και γι' αυτό πολύτιμη.
Πώς καταφέρνει η πατρίδα να μας δίνει με το ένα χέρι περηφάνια και με το άλλο ντροπή; Και τώρα.
Σε ευχαριστώ, Όλγα μου. Αν δεν σε θεωρούσα φωτισμένη, γλυκιά μου, θα σε είχα ονομάσει Ουρανία;
Πολύ πολύ σας ευχαριστώ, Poet και άνθη του λιβαδιού... Τη φωτογραφία της Μακρονήσου μου την έφερε άγνωστός μου γεροντάκος - ήταν, λέει, ο μικρότερος της παρέας εκεί. Είχε διαβάσει κάπου πως το μωρό του συσκηνίτη του είχε γίνει συγγραφέας...Και είχε ψάξει να με βρει. Απίστευτα συγκινητικό...
Μα τι μας λέτε, ζουζούνι;
Τότε γίνεται ακόμα πιο συγκλονιστικό το ποίημα, ακόμα πιο συγκινητικό.
Σαν ηλεκτρικό ρεύμα μας διαπερνά.
(Καλά λέει ο Poet-My Poet πως μας αγγίζει ό,τι ταυτίζεται με τα βιώματά μας, σκέφτομαι.)
Να 'στε καλά και να μείνετε για πάντα φύλακας της μνήμης!
Κική
Πράγματι απίστευτα συγκινητικό ...
Ουφ, είμαι και ευσυγκίνητος ως ποιητής! Ευτυχώς που τώρα ζούμε σε μια ευτυχισμένη χώρα (τριπλό θαυμαστικό).
Κάτι ευχάριστο τώρα. Αποχαιρετούμε (εντελώς προσωρινά) το περίφημο ζουζούνι με μια σύναξη των φτερωτών. Εκτός από κείνο το ίδιο, εμφανίστηκε και η μελισσούλα, άλλως μωβ, η Ουρανία, ποιητές και ζωγράφοι και η σχεδόν ανώνυμη ιπτάμενη φίλη μας με τα ουσιαστικά και εύστοχα σχόλια.
Καλή συνέχεια, φίλοι μου.
Δημοσίευση σχολίου