Ηρώ

Γεννήθηκε στα πούπουλα
Και έζησε φτερό στον άνεμο
Προτελευταία θυγατέρα
Σε κοπάδι εννιά παιδιών
Σε σπίτι άδειο
Και πυκνοκατοικημένο από φαντάσματα
Φωλιά των ορφανών
Που ράμφιζαν το ένα τ' άλλο, κι όλα εκείνη

(Ήδη βαριά τραυματισμένα και τα εννιά
Από την πρώτη σφαίρα
Πάλευαν για να κρατηθούν
Ώσπου η δεύτερη σκόρπισε όλη της ζωή τους)

Μετά, στη μοιρασιά των αδελφών
Με τους λειψούς τους κλήρους
Εκείνης έλαχε ο πιο λειψός
Την πήραν το κρεβάτι με τον ουρανό
Τα όνειρα, το μαύρο πιάνο

Πρόφτασε μόνο
Τρεις θάλασσες να ζωγραφίσει
Κι οι τρεις φουρτουνιασμένες

Στην τελευταία χάθηκε

Για πάντα χωρίς κηδεμόνα, έμεινε μεσοπέλαγα

Μηδένισαν την αντοχή της δάσκαλοι κακοί
Εκείνη προσπαθούσε
Χρόνια την άφησαν στην ίδια τάξη δύσκολοι καιροί
Εκείνη προχωρούσε

Ο άντρας της λίγο τη γνώρισε
Πού να συναντηθούνε
Δύσβατοι δρόμοι, άγονα νησιά, ιδέες
Βουνά, πάλι νησιά

Στα δεκατρία χρόνια επάνω
Μ' έφεραν κι εμένα
Να γίνω μάρτυρας, η μόνη
Για τη σχέση τους

Λίγο τη γνώρισα κι εγώ, η αμελής
Δεν έπαιξα μαζί της
Ούτε και ήξερα να τη φροντίσω, να την προστατέψω
- κι ας μ' έλεγε αυτή μανούλα της

Ναι, πάντα ήτανε μικρότερη από μένα
Ακόμα πιο αθώα, πιο ευάλωτη
Δεν της το συγχωρούσα

(Άχρηστη φιλενάδα υπήρξα, ενοχή μου)

Στο τέλμα μιας αδιάφορης δουλειάς
- Ροή προγράμματος, ποια ειρωνεία
Στο μικρό, μοναχικό νοικοκυριό της
Εξέτισε τα χρόνια της

Χωρίς τον άντρα, χωρίς την κόρη της
Στη  βαριά σκιά των προγόνων ισόβια
Στην μπερδεμένη τη σκιά των αδερφών της
Που όλο την καλούσαν και την έδιωχναν

Δεν έδειχνε όμως ποτέ να σκοτεινιάζει για πολύ
Άξαφνα άστραφτε ξανά το κοριτσίστικο το γέλιο της
Τι ραγισμένο γέλιο, τι κορίτσι άτυχο

Βγαίνοντας απ' τη νάρκωση
Και λίγο πριν χαθεί στον άλλο ύπνο
Όταν τη ρώτησε ο γιατρός το όνομά της

«Είμαι ζωγράφος» είπε

(Σκέφτεται ακόμα στη φωτογραφία θάλασσα)

Παυλίνα Παμπούδη
από την ποιητική συλλογή Το μωβ άλμπουμ, 2012
Ενότητα  Α' Οι φιλενάδες