Για πρώτη φορά φέτος όλα θύμιζαν άνοιξη σήμερα στη Θεσσαλονίκη. Η λιακάδα, τα ανθισμένα δέντρα, οι μυρωδιές, ο κόσμος στους δρόμους, στις καφετέριες, στις ταβέρνες. Έτσι κι εμείς γιορτάζουμε την άνοιξη στο Λιβάδι με μια ωραία ζωγραφιά του Ντίνου Παπασπύρου και το γνωστό, θα έλεγα, δικό μου ποίημα που επιμελήθηκε η Αγγελικούλα μας. Ας χαμογελάσουμε λοιπόν κι ας γιορτάσουμε την αναγέννηση της φύσης. Να είστε όλοι καλά.
Κυριακή 10 Μαρτίου 2013
Η πρώτη μέρα της άνοιξης
Για πρώτη φορά φέτος όλα θύμιζαν άνοιξη σήμερα στη Θεσσαλονίκη. Η λιακάδα, τα ανθισμένα δέντρα, οι μυρωδιές, ο κόσμος στους δρόμους, στις καφετέριες, στις ταβέρνες. Έτσι κι εμείς γιορτάζουμε την άνοιξη στο Λιβάδι με μια ωραία ζωγραφιά του Ντίνου Παπασπύρου και το γνωστό, θα έλεγα, δικό μου ποίημα που επιμελήθηκε η Αγγελικούλα μας. Ας χαμογελάσουμε λοιπόν κι ας γιορτάσουμε την αναγέννηση της φύσης. Να είστε όλοι καλά.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
13 σχόλια:
Πολύ ωραία, όπως πάντα, τά έστησε η Αγγελικούλα. Καλή άνοιξη σε όλους, όπως ο καθένας την αντιλαμβάνεται.
Ωραία η ζωγραφιά του παρασκηνίου με το πάντα ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο ύφος του Ντίνου Παπασπύρου.
Το "Γράμμα" όμως με συγκινεί ξεχωριστά, έτσι μικρό και τρυφερό που είναι (και γεμάτο συναίσθημα).
Με άλλα λόγια, εξαίσιο!
Το σχόλιο συνοδεύεται (σχεδόν ...υποχρεωτικά) με μουσική:
http://www.youtube.com/watch?v=M7Y6cZBWz_4
Κική
Kαλώς όρισε επιτέλους !!!
Ωραιότατα στολιστήκατε κι αυτές οι
"ανοιξιάτικες νιφάδες ".... μμμμ πεντανόστιμες ;-)
Καλή άνοιξη ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΌΠΟ παρακαλώωωω :-))
φιλιά ολόγλυκα και ολάνθιστα στην όμορφη παρέα !!!
(εντάξει ένα παραπάνω στον ποιητή συμπαθάτε με ;-)
Ναι, Ντίνο μου. Κι εκείνο το χελιδονάκι πετάει από τη μια ζωγραφιά σου στην άλλη, δεν φεύγει με τίποτα. Καλή άνοιξη.
... και είναι πάντα μωβ! Καλή άνοιξη, φίλοι του λιβαδιού!
Κική μου, ίσως σε ενδιαφέρει να μάθεις ότι το μικρό αυτό ποίημα μεταφράστηκε στα αγγλικά τη δεκαετία του 1980 από την τότε μεταπτυχιακή φοιτήτρια στις Η.Π.Α και τώρα καθηγήτρια της αγγλικής λογοτεχνίας στο Α.Π.Θ. Δόμνα Παστουρματζή, σε συνεργασία με τον αμερικανό ποιητή Michael Mott.
Σε ευχαριστώ και για την ωραία μουσική, γλυκιά μου. Δες παρακάτω έναν νέο ορισμό του ποιητή για τον οποίο φέρεις εν μέρει την ευθύνη.
Λιβάδι χωρίς ξωτικό γίνεται; Ανθολογία ποίησης χωρίς ξωτικό γίνεται; Άνοιξη χωρίς ξωτικό γίνεται; Και, κυρίως, ποιητής χωρίς ξωτικό γίνεται; Ασφαλώς και δεν γίνεται. Αυτός ο ποιητής λοιπόν που δικαιούται ένα φιλί παραπάνω, μπορεί να οριστεί και ως εξής:
Ποιητής είναι εκείνος που χορεύει βαλς με ένα ξωτικό την άνοιξη. Κατά προτίμηση της μουσικής ή και της φωτογραφίας.
Κι αν τίποτα δεν γίνεται χωρίς ξωτικό, τίποτα δεν γίνεται και χωρίς ένα μωβ χελιδονάκι. Που θα μπορούσαν να είναι και ταυτόσημες έννοιες, έτσι Αγγελικούλα;
Εντελώς και απολύτως, ποιητή μας!
Όλοι λοιπόν μέσα στο νέο ορισμό.
Κι έτσι δεν έμεινε κανείς παραπονεμένος.
Κάπως σαν την ταινία της Μερκούρη "και έπειτα πήγαν όλοι μαζί στην ακρογιαλιά".
Η ευθύνη μου συνίσταται σ' αυτό που αλλιώς λέγεται:
Ξυπνάς μέσα μου τον ποιητή (και όχι το ...κτήνος!)
Κική
E, δεν είναι και μικρό πράγμα η ποιητική αφύπνιση. Ρόλος της μούσας από αρχαιοτάτων χρόνων.
Εκτός από το πανέμορφο λουλουδιασμένο πίνακα του Ντίνου και το εξαίσιο ποίημα του ποιητή μας, διακρίνω ζεστά, τρυφερά, αληθινά χαμόγελα σε όλη την παρέα, τι πιο αισιόδοξο;
Να είστε όλοι καλά!
Αυτή ακριβώς την αισιοδοξία χρειαζόμαστε, Μαρία μου, τα ζεστά, τρυφερά, αληθινά χαμόγελα. Όχι ως άγνοια των δυσκολιών και επιπολαιότητα αλλά ως αγωνιστική στάση ζωής για τις υπερβούμε, απλώνοντας ταυτόχρονα ένα χέρι στον διπλανό μας.
Ας προχωρήσουμε όμως στο επόμενο ποίημα που έχει να κάνει με τις ανθολογίες. Ευχαριστώ, καλή σου μέρα, Μαρία μου.
Δημοσίευση σχολίου