Ο άνθρωπος είναι, η της Ζωής προσπάθεια
να καταλάβει τον εαυτό της.
Ένας σελιδοδείκτης,
παρόν, χωρίζοντας, αδιάβαστο ακόμα
από εκείνο που έζησε κι έγινε. Κι ετάφη
πρόχειρα καθώς αλλάζει η σελίδα.
Σφηνωμένος καταμεσής
γραμμάτων στοιβαγμένων. Μιας ζωής
που μόνο υπάρχει, καθώς διαβάζεται.
Κανένα ποτάμι δεν γλύτωσε τη θάλασσα.
Νεκροί που ξέρετε ακριβώς την ώρα και σεις
ανυπόστατοι που αναμένετε τη φωταψία, πέστε μου
είμαστε εκ των προτέρων παρελθόν,
μέλλον των παλαιοτέρων,
στη ζωή ανήκουμε ή στην ανυπαρξία
ή μήπως συνυπάρχουμε στα μάτια σας
ως λέξεις στο χαρτί, ταυτόχρονες;
Κι ό,τι ζήσαμε, ατέλειωτη, το ξαναζούμε, ώρα.
Κι ό,τι λαχταράμε βρίσκεται στην αγκαλιά μας τώρα.
Κι ό,τι κρατάμε πιο σφιχτά, ήδη για μας χαμένο.
Κι είμαστε ταυτόχρονα κι όνειρο κι έρημος και θεός
σταυρό, αναμένοντας, και σκοπό και μπόρα.
Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος
από τη συλλογή Κατά χρόνον ευαγγέλιο, 2012
ενότητα ΙΙ Η βίβλος της ερήμου
Αναρτήσεις
12 σχόλια:
Ωραίο ποίημα.
Ποτάμια κι εμείς,
κυλάμε προς τη θάλασσα.
Μένουν πίσω μας τα λόγια,
τα βλέμματα,
τα αισθήματα,
στη μνήμη αυτών,
που με τη σειρά τους
θα γίνουν ανάμνηση για κάποιους άλλους,
καθώς βαδίζουμε στη γραμμή της σκιάς
ανάμεσα ύπαρξης και ανυπαρξίας,
λέξεις
-ούτε καν σελίδες-
στο βιβλίο της ζωής.
Καλό μήνα, Ποιητή μου!
κ.κ.
Πράγματι..το ποίημα..μια ολόκληρη θεώρηση της Ζωής..ομολογώ πως δεν το ήξερα.
Καλό μήνα Τόλη μου!
Υποθέτω ότι το ποίημα αυτό είναι δικό σου, σχεδόν ανώνυμη φίλη μου κ.κ. Έχω γράψει κι εγώ μερικά ποιήματα για το ποτάμι της ζωής (μου) και μπορώ να πω ότι πρόκειται για μια από τις πιο πρόσφορες εικόνες και έννοιες για το μυστήριο της ζωής.
Καλό μήνα, καλή άνοιξη και καλή ποιητική συνέχεια.
Έχεις αναλογιστεί, κοριτσάκι, ότι δίνουμε χιλιάδες ορισμούς για όλα εκείνα που δεν ορίζονται; Και γράφουμε χιλιάδες ποιήματα για όλα εκείνα που μας διαφεύγουν;
Η ζωή είναι μια αιώνια τυφλόμυγα και ο άνθρωπος ένα απορημένο παιδί, αγγίζει και νομίζει, μα δεν γνωρίζει, δεν είναι δυνατόν να γνωρίσει.
Καλό μήνα, γλυκιά μου Γιάννα.
Ενα απο τα ομορφότερα "ποτάμια" της λογοτεχνίας, θεωρω πως ειναι και θα παραμείνει το ποτάμι στο τέλος του "Σινταρτα" του Εσσε. Τα πάντα ρει...
Aλίμονο αν γνωρίζαμε ποιητή μου.. καλημέρα :-)
Ποιητή μου, κι εμένα μ' ενδιαφέρει το μυστήριο της ζωής. Πολύ.
Είχα τη φαεινή ιδέα, αντί να γράψω τις σκέψεις μου οριζόντια, όπως συνήθως, να το κάνω κάθετα, για να δώσω έμφαση.
Μοιάζει ποίημα αυτό το πράμα; Δε νομίζω...
(Εγώ ΔΕΝ είμαι ποιητής, είμαι στιχάκι της στιγμής.)
@ Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος:
Ο "Σιντάρτα" είναι ένα ωραίο ταξίδι αναζήτησης της τελικής αλήθειας, που είναι η ενότητα των πάντων.
Επιτρέψτε μου να είναι για μένα "Ο λύκος της στέπας" ό,τι καλύτερο από όσα βιβλία του Έσσε έχω διαβάσει.
Πείστηκα γι' αυτό τη δεύτερη φορά που το διάβασα.
Συγχαρητήρια για το ωραίο σας ποίημα!
κ.κ.
Συγχαρητήρια σε όλους. Είναι ωραίο να ανταλλάσσουν απόψεις οι αναγνώστες του ιστολογίου με τον φιλοξενούμενο ποιητή και μεταξύ τους.
Θα συμφωνήσω ως προς την ενότητα των πάντων. Το παιχνίδι της ζωής άρχισε με την μεγάλη έκρηξη στον πυρήνα του σύμπαντος και θα τελειώσει με την επάνοδο στον αρχικό πυρήνα. Στην απόλυτη ενότητα, στην απόλυτη αρμονία.
Κ.κ., Ευχαριστώ πολύ.
Παρόλο που κινούμαι στα όρια της θεματολογίας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια ομιλία, για το θέμα της ενότητας των παντων: Η Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ, ερευνήτρια της εγκεφαλικής δραστηριότητας, έπαθε ένα σοβαρό εγκεφαλικό και παρακολούθησε τον εαυτό της καθώς οι λειτουργίες του εγκεφάλου της σταματούσαν μία μία ώσπου βίωσε κάτι που περιγράφει ως "την ενότητα όλου του κόσμου". Πραγματικά ενδιαφέρον, εύχομαι να σας αρέσει.
http://www.ted.com/talks/jill_bolte_taylor_s_powerful_stroke_of_insight.html
@ Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος:
Σας ευχαριστώ για το λινκ που μοιραστήκατε μαζί μου. Πράγματι, είναι ενδιαφέρον και προς προβληματισμό.
Τείνω να συμφωνήσω με τα λόγια του Ποιητή:
Το παιχνίδι της ζωής άρχισε με την μεγάλη έκρηξη στον πυρήνα του σύμπαντος και θα τελειώσει με την επάνοδο στον αρχικό πυρήνα. Στην απόλυτη ενότητα, στην απόλυτη αρμονία.
κ.κ.
@Για τους δυο ποιητές -και όχι μόνο:
Στριφογυρίζουν όλη τη νύχτα στο μυαλό μου δύο ποιήματα και δεν θα ησυχάσω, αν δεν τα μοιραστώ μαζί σας.
Νικηφόρος Βρεττάκος,
Περιφρόνηση
Και τις αχτίδες σου, ήλιε, θα σ' τις επιστρέψω.
Στου σύμπαντος τον οργασμό θα ζεσταθώ,
θα 'χω εξοφλήσει πια στη γη κάθε μισθό -
και τις αχτίδες σου θα σου τις επιστρέψω.
Τίποτα λογαριάζω πως δεν σου χρωστώ.
Μέσα στον τάφο μου το σώμα θ' αντιστρέψω
και τις αχτίδες σου θα σου τις επιστρέψω,
στη σκληρή πλάκα μου διαθλώντας σου το φως.
Από τη συλλογή Κατεβαίνοντας στη σιγή των αιώνων (1933)
Μεταρσίωση
Νικηφόρος Βρεττάκος
Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό.
Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.
Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό.
Ήλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σαν μίαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.
κ.κ.
Σε ευχαριστώ για τα ωραία ποιήματα, φίλη μου κ.κ. Οι ποιητές συλλαμβάνουν διαισθητικά εκείνα που πολύ αργότερα η επιστήμη αποδεικνύει. Αν ποτέ τα αποδείξει.
Δημοσίευση σχολίου