Μια αστική ιστορία

  (photo by Gingersnapz)

Ο μακρινός άνθρωπος της πόλης κατοικεί σε ένα σπίτι, μίλια πάνω από τη στέγη του ερειπωμένου στρατοπέδου. Και όταν κανείς μιλά για ερημιά, θα πρέπει να έχει κατά νου τις λησμονημές λάμπες της θυέλλης που σκουριάζουν μες σε αποθήκες με ανυπόφορες υγρασίες και μες στο συρτάρι του επίπλου υφίσταται ολόκληρη η ιστορία μας. Ο μακρινός άνθρωπος έχει κατασκευάσει ένα χρυσό δωμάτιο για τα πουλιά, με ασημένιο πλέγμα, μίλια πάνω από τους δρόμους και τους ωραίους εραστές των μικρών ωρών. Συχνά τα απογεύματα, σχεδόν τακτικά, αφήνει ανοιχτές τις πόρτες των κλωβών, ξεχύνονται αναρίθμητα πουλιά, σχηματίζουν χαρακτήρες και μορφές στο χαμηλό ουρανό, πετούν και έπειτα σκορπούν, αδιαφορώντας για το συριστικό κάλεσμα του μακρινού ανθρώπου. Έπειτα εκείνος θρηνεί,οι ένοικοι των πνιγμένων σπιτιών, όσοι δηλαδή διέσωσαν τις καρδιές τους από τα αποχαυνωτικά φώτα της πόλης, στέκουν πίσω από τις κουρτίνες, τα κλειστά παράθυρα, τους φωταγωγούς, παρακάμπτουν τους ήλιους που πνίγονται χαμηλά στα πόδια τους, οι φοβισμένοι αυτοί έχουν βρώμικους φεγγίτες  και έπειτα, αργά, καθώς το ωραίο παιδί της Κλαυδιόπολης, ακολουθούν το σπαραγμένο δρόμο. Ο μακρινός άνθρωπος κοιμάται ως τους επόμενους αιώνες καλά βαλμένος μες στους κλωβούς και ο φοβερός θόρυβος του πανσέληνου πριονιού που ριγεί τα σώματα και οι έρωτες που πετούν τώρα και λίγοι λίγοι τραβούν κατά την Ελευσίνα. Κανείς δεν θα θυμάται αύριο τον μακρινό άνθρωπο. Εμείς σκαρφαλωμένοι πάνω στις δροσερές γυναίκες μας, κουβεντιάζοντας μπροστά από φωτεινές βιτρίνες, μπαρ, ακολουθώντας με το βλέμμα τη γρήγορη τροχιά των τραμ, τίποτα δεν θα πούμε για τη χαρισμένη ελευθερία των πουλιών, μήτε θα μακαρίσουμε τον μακρινό άνθρωπο για το θάρρος και την ταπεινοφροσύνη του. Εμείς θα εξακολουθήσουμε να εμπορευόμαστε τα θρυλικά μετάλια, τα κεντήματα, τους δακτυλιόλιθους, τις έφηβες κόρες με τα σπασμένα χέρια που τιςς φιλήσαμε μες σε νερά καλοκαιρινά, σε καταβυθίσεις, μες στις εμπύρετες, δειλινές ηδύτητες της πόλεως των Αθηνών.

Απόστολος Θηβαίος
αδημοσίευτο