Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου 'χει απομείνει
μ' αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ' το παρελθόν
σαν να 'ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ' έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ' άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με - παρακαλώ το Άγνωστο -
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.
Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
από τη συλλογή Η ανορεξία της ύπαρξης, 2011
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Με το ποίημα αυτό συμμετέχει στην ανθολόγηση η κ.κ., η περίπου ανώνυμη σχεδόν ιδανική αναγνώστρια και επίσημη πλέον σχολιάστρια του ιστολογίου. Την ευχαριστώ θερμά.
μπράβο στην σχολιάστρια κ.κ. και στο ιστιολόγιο σας για τα ωραία ποιήματα
Σε ευχαριστούμε, θωμαή, καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου