Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Οι ένοικοι


(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)

Περνούσα τυχαία. Βρήκα την πόρτα μισάνοιχτη και μπήκα. Στην αρχή δίστασα. Αγκομαχούσαν τα σκαλιά καθώς τα ανέβαινα, θαρρείς πως κουβαλούσαν όχι μόνο εμένα, αλλά και απουσίες αβάσταχτες.
Με φιλοξένησαν οι παλιοί του ένοικοι. Όμορφοι άνθρωποι. Μου έκαναν το τραπέζι, χορέψαμε στην παλιά σάλα, έτριξαν οι σανίδες από το χοροπηδητό. Τα παιδιά έπαιζαν κρυφτό. ΄
Όταν έφυγα, το σπίτι βρέθηκε σε απόγνωση. Ένας βαθύς λυγμός και μετά σωριάστηκε στα πόδια του.
Υπάρχουν και σπίτια που μένουν μόνα τους.
Ξαναγύρισα, λίγο αργότερα, με τον Αλέξανδρο.
Όταν το έμαθα, δεν είχε απομείνει τίποτα.

Ντενίζ Παναγιωτοπούλου
δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρ. περιοδικό Ποιείν
τον Σεπτέμβριο του 2012

2 σχόλια:

Margo είπε...

Πόσο όμορφα ταίριαξε το νοσταλγικό έργο του Ντίνου με τους ενοίκους!

Πάντα κάτι μένει από τους ενοίκους των σπιτιών της ζωής μας, όσο υπάρχουμε η μνήμη μας τους επαναφέρει..

Poet είπε...

Το σπίτι των παιδικών μου χρόνων έχει στοιχειώσει μέσα μου, Μαρία μου. Και οι αγαπημένοι μου ένοικοί του έχουν για πάντα αλώσει την ψυχή μου. Γι' αυτό το σπίτι αναδύεται, ζωντανό μέσα στην ομίχλη της μνήμης, και στα δικά μου ποιήματα.