Το ξαναβρήκα
Απλωμένο νωχελικά
στο πάτωμα του σαλονιού.
Χνουδωτό.
Αφράτο.
Με ασπρόμαυρες αντιφάσεις.
Αναρωτήθηκα πού ήταν
όλα αυτά τα χρόνια.
Άραγε σε ποιες σκοτεινές αποθήκες
φύλαγε κουλουριασμένα
τα μυστικά μου βήματα.
Το περιεργάστηκα
αναζητώντας
τα ίχνη του χρόνου πάνω του.
Το σώμα ανέπαφο.
Τι σου είναι η ποιότητα.
Μόνο οι απολήξεις
των άκρων του
είχαν υποκίτρινη όψη.
Δεν με ξάφνιασε.
Το αντίθετο μάλιστα.
Επισφράγιζε την παλαιότητά του.
Το καλοδέχτηκα.
Πόση συνενοχή
σε μιαν αγκαλιά.
Του ψιθύρισα.
Ενθυμήθηκε
Τις εφηβικές μου αυθάδειες.
Τώρα που το κοιτάζω
αναγνωρίζω
πως μεγαλώσαμε και οι δύο.
Τουλάχιστον
διαφυλάξαμε
την ιπτάμενη ματιά μας.
Καλλιόπη Εξάρχου
από τη συλλογή Βιβλιάριο καταθέσεων, 2012
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Είμαι βέβαιος ότι το χαλί ασκεί σε όλους μας μια ιδιαίτερη γοητεία. Ακόμη και στο πιο κοινό χαλί μπορεί κανείς να διακρίνει ίχνη από τα παιδικά του χρόνια και, φυσικά, από το μαγικό χαλί των παραμθιών. Εγώ ο ίδιος έχω γράψει ένα ποίημα και ένα διήγημα με τίτλο «το μαγικό χαλί» και το αναφέρω σε πολλά κείμενα μου.
Και τελικά, όποιος δεν έχει παίξει, δεν έχει κοιμηθεί, δεν έχει ονειρευτεί, δεν έχει κάνει έρωτα πάνω σε ένα χαλί, να σηκώσει το χέρι.
Έχεις δίκιο Τόλη μου,το χαλί έχει ιδιαίτερη γοητεία και οι αναμνήσεις παραμένουν ζωντανές!Όμορφο πολύ το ποίημα!Καλή βδομάδα!
Χαίρομαι που συμφωνούμε σε όλα τα σημεία, Όλγα μου. Και, βέβαια, που «διαφυλάξαμε την ιπτάμενη ματιά μας». Καλή εβδομάδα, γλυκιά μου.
Δημοσίευση σχολίου