(Loneliness by Ali Hasmut)
Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Είναι περίεργο.. ξεκίνησα να το διαβάζω χωρίς να δω ποιος το έχει γράψει και μου ήταν γνώριμος ο τρόπος έκφρασης. Και βλέπω πως είναι της Λίλιαν που ως Πανδώρα στο blog της ήμουν φανατική αναγνώστης.
Μου αρέσει να αναγνωρίζω τον δημιουργό από το στυλ του.
Καλό ξημέρωμα εύχομαι!
Είναι συγκινητικό...να ξανασυναντώ γνώριμα κι αγαπημένα πρόσωπα στο φιλόξενο σπιτικό του Τόλη και να ακούω πως όχι μόνον με θυμούνται αλλά και με αναγνωρίζουν από την γραφή.
Margo μου γλυκειά, σ' ευχαριστώ!
Δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς με τη δική του φωνή για τον έρωτα, την προδοσία, τη μοναξιά, για πράγματα χιλιοειπωμένα. Έτσι λοιπόν η αναγνωρίσιμη γραφή της Λίλιαν αποτελεί ήδη ένα ποιητικό επίτευγμα.
Όλα αναβάλλονται στο χρόνο
και ειδικά όσο διαρκούν εκείνες οι διεσταλμένες ώρες της νύχτας...
Πραγματικά πολύ ωραία, πολύ ιδιαίτερη γραφή, απ' αυτές που σε κάνουν να τις διαβάζεις ξανά και ξανά όταν τις συναντάς!
Τόλη, από εσένα έμαθα τη Λίλιαν (και από το μπλογκ της). Είμαι πολύ χαρούμενη που θα την έχω και σε ...χάρτινη μορφή.
Προς το παρόν, κόβω αυτό το λουλούδι από το λιβάδι. Μεσημέρι είναι. Οι ποιητές και οι ποιήτριες μάλλον κοιμούνται και δεν θα με πάρουν είδηση.
Χαίρομαι που σου αρέσουν τα ποιήματα της Λίλιαν, Μελίνα μου. Διάβασε και τα προηγούμενα, αν δεν το έχεις ήδη κάνει, και μείνε μαζί μας για τα επόμενα.
Το ήξερα εγώ ότι τα ποιήματα της Λίλιαν θα ήταν ένας πόλος έλξης για την παλιά παρέα. Αυτά τα χρόνια, η ποιήτρια άνοιξε ιστολόγια, έκλεισε ιστολόγια, μεταφέρθηκε στο facebook κ.ο.κ. αλλά το Λιβάδι υπήρξε κάτι σαν ποιητική πατρίδα της. Έστω δεύτερη.
Και κάτι μεταξύ μας, Μαρία μου, εδώ που δεν μας ακούει κανείς. Οι ποιήτριες, οι ποιητές και το Λιβάδι τρελαίνονται να κλέβετε/κόβετε τα άνθη τους. Θεωρούν ότι είναι μια από τις ωραιότερες πράξεις αγάπης.
...άλλωστε, είναι γνωστό, πως όταν κόβεις ένα λουλούδι, κάνεις χώρο για ένα καινούργιο να ανθίσει στη θέση του!
Χειροκροτώ την επανεμφάνιση της Αγγελικούλας μας, μετά αναρίθμητες βουτιές στην Άνδρο, με αυτό το εύστοχο σχόλιο. Καλή εβδομάδα κοριτσάκια και αγοράκια.
Δημοσίευση σχολίου