Υπάρχω μα λείπω

Η απόγνωση,
με κοιτάζει στα μάτια
γέρνει πάνω μου, σκιά γοργόνας
γελώντας,
στόμα με στόμα με φιλά
δαγκώνοντάς με,
χάνομαι.
Όσα αισθάνομαι,
σταματούν σε ένα τοίχο
τη ζωή τη θυμάμαι με ήχο,
μοιάζει ο κόσμος βουβός.

Η απομόνωση,
ζεσταίνει το κρεβάτι μου τη νύχτα
για καληνύχτα,
με σφίγγει δυνατά
με βάζει να παραμιλώ,
να περπατώ γατίσια
στα ίσια,
δε την αγαπώ
δε την εγκαταλείπω

Απόγνωση, απομόνωση
υπάρχω μα λείπω,
το τσούρμο το ξέρει, κανείς δε μιλά.
Αδράνεια.

Αργά και ισορροπία,
κάνε στροφή προς τη γραμμή του ορίζοντα
μην αποσπάσαι,
συνέχισε αυτή την πορεία,
συνειδητοποίησε τον κίνδυνο,
τον κίνδυνο που δεν υπάρχει.

Ψηλό, παχύ, δροσερό χορτάρι,
πέρασε τον ξύλινο φράχτη,
αν σκοντάψεις σε σύγχυση
αν τα συναισθήματά σου έρθουν σε σύγκρουση,
είναι το δικαίωμα σου οι ακανθώδες θάμνοι,
μη φοβάσαι να πέσεις
τα λόγια μου μόνο να αποφύγεις
τα πραγματικά αγκάθια.

Λουκάς Σ. Λιάκος
αδημοσίευτο (ποιήματα 2007 - 2011)