Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα



ξαναδιαβάζω τα ποιήματά μου
χρόνια μετά βυθίζομαι στα χρώματα
στη μουσική των λέξεων
έκπληκτος διακρίνω 
να αναδύονται γρίφοι και αινίγματα
εκστατικά φωνήεντα
που θέλγεται το άγνωστο να μου υπαγορεύει

κάπως καλύτερα αναγνωρίζω τώρα
αυτά που γράφει ο δάσκαλος στον μαυροπίνακα
μια κιμωλία εγώ που λιώνει αργά
ανάμεσα στα δάχτυλα του

Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα, 2012 


2 σχόλια:

Margo είπε...

H φωνή του δημιουργού.. από όλες τις αναγνώσεις ενός ποιήματος η πιο εκστατική!

Ευχαριστούμε!

Poet είπε...

Μένει όμως πάντα κάτι που διαφεύγει από τους ήχους, κάτι που δεν εκφράζεται και δεν μεταδίδεται.

Σε ευχαριστώ, Μαρία μου.