Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012
Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα
ξαναδιαβάζω
τα ποιήματά μου
χρόνια
μετά βυθίζομαι στα χρώματα
στη
μουσική των λέξεων
έκπληκτος
διακρίνω
να
αναδύονται γρίφοι και αινίγματα
εκστατικά
φωνήεντα
που
θέλγεται το άγνωστο να μου υπαγορεύει
κάπως
καλύτερα αναγνωρίζω τώρα
αυτά
που γράφει ο δάσκαλος στον μαυροπίνακα
μια
κιμωλία εγώ που λιώνει αργά
ανάμεσα
στα δάχτυλα του
Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα, 2012
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
H φωνή του δημιουργού.. από όλες τις αναγνώσεις ενός ποιήματος η πιο εκστατική!
Ευχαριστούμε!
Μένει όμως πάντα κάτι που διαφεύγει από τους ήχους, κάτι που δεν εκφράζεται και δεν μεταδίδεται.
Σε ευχαριστώ, Μαρία μου.
Δημοσίευση σχολίου