(Caravaggio, The Incredulity of Θα σε συναντήσω σε μια πόλη ξένη
Θα κουβαλάς εικόνες από μέρη μακρινά
Που ονειρεύτηκα να δω μαζί σου
Θα με ρωτήσεις πώς περνώ
Αν μού 'λειψες
Και πώς κυλήσανε οι μέρες μακριά σου
Θα 'μαι χωρίς αποσκευές
Και θα 'ρθω δίχως απαντήσεις
Ήχος κανείς δεν θ' ακουστεί
Τα σφραγισμένα χείλη μου θ' ανοίξουν
Μόνο για να γευτούνε τα δικά σου
Κι όταν το αίμα στάξει
Μέχρι τις άκρες των ποδιών σου
Θα σε αφήσω ως άπιστο Θωμά
Να ψαύσεις τις πληγές μου
Ολωσδιόλου ανίδεο
Γι' αυτό αθωωμένον
Γεωργία Κολοβελώνη
από τη συλλογή Ιστορίες με λυπημένη αρχή, 2012
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Μου αρέσει πολύ αυτή η γραφή, αυτή η προσέγγιση. Κάτι σαν διόραση σαν προφητεία, δοσμένη ποιητικά. Ούτως ή άλλως θεωρώ ότι έχει μέσα της τη ποίηση αυτή η αλλιώτικη ματιά, στον ίδιο το τρόπο που αφηγείται στη ψυχή μας αυτά που βλέπει.
Πριν από λίγο μιλούσα για πίνακες λίγο παρακάτω και ξαφνικά εμφανίστηκε εδώ μία αγαπημένη μου ζωγράφος.
Συμφωνώ μαζί σου, Μελίνα μου. Κάτι σαν διόραση, σαν προφητεία ... αυτή η αλλιώτικη ματιά ... αφηγείται η ψυχή μας αυτά που βλέπει ... όλα αυτά θα μπορούσαν να συνθέσουν έναν ορισμό του φαινομένου που δεν ορίζεται. Της ποίησης δηλαδή. Δεν ορίζεται αλλά αναγνωρίζεται όπως αναγνωρίζει κανείς το πατρικό του σπίτι.
Δημοσίευση σχολίου