(Edvard
Munch, Separation)Κάποτε τελειώνουν οι λέξεις,
όσες επινόησες κι αυτές
που κωδικοποιήσαμε για την περίστασή μας,
κι αρχίζει το μαρτύριο των παύσεων και της σιωπής.
Προσπαθείς να καλύψεις τα κενά
επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια,
πνίγοντας την αμηχανία με τίτλους εφημερίδων
σε ειδήσεις ξεχασμένες κιόλας πριν εκφωνηθούν.
Προσπαθείς,
δεν είναι ακόμη η ώρα, λες
και υποχωρείς για άλλη μια φορά,
να θρηνήσεις τις απώλειες της αναβολής,
να κηδέψεις τις αυταπάτες
που με τόσην αφέλεια καλλιέργησες.
Και τώρα, να! πάλι ζωντανεύουν
και σε κάνουν να ψάχνεις ξανά για λέξεις
ξανά για προφάσεις ομιλίας,
κι ας έχεις πια συνειδητοποιήσει
πως τα λόγια σύντομα θα στερέψουν
και οι παύσεις και οι σιωπές
το ίδιο παιχνίδι μαζί σου πάντα θα παίζουν.
Στέλιος Θ. Μαφρέδας
από τη συλλογή Υπόκλιση στον αυτουργό, 2012
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Έτσι γίνεται πάντα, είτε γράφεις ποίηση είτε όχι.
Νομίζουμε ότι εξουσιάζουμε τις λέξεις αλλά συχνά νιώθουμε ότι αυτές είναι που αποφασίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού.. Όμως, είναι από τα ωραιότερα παιχνίδια - σχεδόν ερωτικό.
Και πολύ όμορφα δοσμένο σ' αυτό το ποίημα!
Καλό μήνα στο ανοιξιάτικο λιβάδι!
Πολλά είναι εκείνα που έχουν αποφασιστεί εκ των προτέρων, Μελίνα μου, και μας αφήνουν με μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Παίζουμε ένα προκαθορισμένο, ένα στημένο παιχνίδι. Όμως, πράγματι, για μένα αυτό το εκστατικό παιχνίδι με τις λέξεις είναι ένας έρωτας ολοκληρωτικός και ισόβιος. Και, στις καλύτερες στιγμές του, υπερβατικός.
Θα ήθελα κι άλλοι φίλοι να είχαν σχολιάσει τα ωραία ποιήματα του Στέλιου Μαφρέδα. Όπως φαίνεται όμως, δεν αναρτήθηκαν στην πιο κατάλληλη περίοδο.
Καλό μήνα λοιπόν, Μελίνα μου, με μια πιο αισιόδοξη Δευτέρα.
Δημοσίευση σχολίου