Ξύλα στο τζάκι

Γράψαμε κι εμείς κάποτε
τα ονόματά μας στους κορμούς των δέντρων,
υπογραφές ενός καιρού υπερόπτη
που δεν λογάριασε την μελαγχολία του μέλλοντος
και δεν συμφώνησε τους όρους της παράδοσής μας.

Χρόνων αντοχές - η έλευση τoυ θάμπους γέννημά τους.

Κι ως ήταν άδηλη η μετοχή στην ουτοπία
μνημόνευσα κατά την προσταγή, ολονυχτίς
τον Σολωμό, τον Κόντογλου και τον Παπαδιαμάντη,
να ' χω στο στέρνο απόψε μια χαραγμή χαράς
κάτι περίπου σαν ευτυχία.

Και βρήκε στο τζάκι θαλπωρή η αίγλη του εορτολογίου
και είχαν οι λέξεις της φωτιάς κρυφά νοήματα για σένα.

Καινούριες συμφωνίες κάνω τώρα με τα μέρη μου
μνήμες από τον ρόγχο του θανάτου να γλυτώσω,

- ένα νεκρό σπουργίτι μπρος στην επιτύμβια στήλη
του αυτοκτόνου γείτονα και καθοδηγητή μου,
τα δελφίνια του Αμβρακικού που έχασαν τον δρόμο τους
και φοβισμένα κοιτάζουν την ακτή,
το μήνυμα στη δύση της ημέρας,

από τη στάχτη τα ονόματα που κάηκαν
με τους κορμούς να αναστήσω.

28.12.2006

Στέλιος Θ. Μαφρέδας
από τη συλλογή Υπόκλιση στον αυτουργό, 2012