Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Καθώς ο καιρός περνάει

(Χριστάκης Τάσος ,Δέντρο, Κάρβουνο και κάψιμο σε χαρτί , 150 x 210 εκ.
Εθνική Πινακοθήκη)

Καθώς ο καιρός περνάει
η γλώσσα που με γέννησε
αργά καταρρέει εντός μου
οι λέξεις απόπειρες βρεφικές
ημιτελή τραυλίσματα
ξεθωριάζουν ανεπίστροφα στη σιωπή,
μεταλλάσσονται,
αγγελιοφόροι ξεπηδούν απ' το συσπειρωμένο φως
αλλάζει γύρω μου ο κόσμος
το χάος ξαναμπαίνει στη θήκη.
Το άστεγο άπειρο, εγώ,
κληρονόμος του κενού
θραύσμα μιας σιώνιας γλώσσας
αμείλικτα μόνος
βλέπω τα βήματα που λείπουν
την παντοτινή εφηβεία του φωτός
τις εποχές να φεύγουν απαλά
ορφανός από ουρανό
ξαναγυρίζω στο πεπρωμένο της ερήμου.

Έξω απ' το παράθυρο
το λυκόφως περιπλανιέται
εγκαταλειμμένο σκυλί
γαβγίζει
από πόρτα σε πόρτα
σ' ένα άδειο αντηχείο
μια εποχή που δεν είναι πια εδώ.

Βασίλης Φαϊτάς
από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν, 2011

4 σχόλια:

Drako είπε...

Πολύ καλό!..

Poet είπε...

Καλωσόρισες, Drako. Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα.

55fm είπε...

Τόλη μου,ο ποιητής έγραψε...
Γλυκό φιλί σου δίνω για καλημέρα!

Poet είπε...

«... ορφανός από ουρανό, ξαναγυρίζω στο πεπρωμένο της ερήμου ... » Εκεί γράφει τώρα, Όλγα μου, και έχει ανάγκη ένα γλυκό φιλί.

Καλή σου μέρα.