Βροχή

photo: by magnesina (deviantart)

Γέννηση ζωής, σταγόνα νερού αμόλυντου.
Απ' το χάος του ουρανού αποκόπτεται και πέφτει.
Μονάχα η ψυχή
ορμητικό αγέρι που την μεταφέρει
κολακεύει πρόωρα την πλάτη της θαλάσσης.

«Προσέξτε με» φωνάζει
«Από μένα θ' ανθίσει αυτός ο κόσμος.»
Αδιάκοπα γυαλίζει
καθρεφτίζει τη στιγμή τριγύρω της.
Και λίγο πριν χαθεί,
κουρνιασμένη μες στο άγχος της ύπαρξής της,
βαφτίζει την πτώση της επιλογή
ξεχνώντας πόσο μακριά
κατοικεί πια από τον ουρανό.
Μες στη μπόρα χάνεται, γίνεται θάλασσα.
Κρατά τη στιγμή με δάχτυλα πλεγμένα
κι αμυδρά ταράσσει την επιφάνεια.

Κι έτσι
οι σταγόνες γίνονται βροχή.
Συμπορευόμενες, ίδιες
μα τόσο η κάθε μια διαφορετική.
Όρθιες πέφτουν στη σειρά, ανήλικες.
Κι η συμβολή τους, ένα δράμι
στην ανύψωση της θάλασσας.
Στον αγώνα της αβύσσου
να φτάσει την παντοκρατορία του ουρανού.

Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος
από τη συλλογή Η Διάβολος, 2011