στον Τόλη Νικηφόρου
Να λέω σε βάθος
και να ρωτάω αν σε ύψος, σε πλάτος ...
Απ' το βάζο πάντως που πέφτει στο πάτωμα
αυτό που μένει δεν είναι η σύγκρουση
αλλά ο καταμερισμός,
μικρά κομμάτια σπασμένο βάζο
καθένα σχήμα το χρόνο του ...
Στο τρένο που σφυρίζει ύστερα,
ο επιβάτης που ξεκινάει το ταξίδι του
κι εκείνος ο άλλος έξω που τρέχει
και τον χαιρετά
απομακρύνονται τόσο, που γίνονται
εντελώς χωριστοί
απομακρύνονται τόσο, που αν και
χωριστοί, ο χρόνος τους σμίγει αργά
στην παλάμη μου ...
Για να δούμε τώρα
- τίποτα και πάλι τίποτα /
τίποτα που να κυλά /
τίποτα Όπως δε συμβαίνει κάτι
που να γίνεται για να κυλήσει
ανόθευτο άχρονο τίποτα /
το μηδαμινό και μόνο τίποτα του μόνου
και μηδαμινού -
τίποτα φράσεις παλιές που κράτησαν
κι ας ξεθώριασε κάπως το μαύρο μύδι
που τις φύλαγε βαθιά στις δεξαμενές του ...
Κώστας Πάτσης
από τη συλλογή Νερό στο κύμα, 2011
Να λέω σε βάθος
και να ρωτάω αν σε ύψος, σε πλάτος ...
Απ' το βάζο πάντως που πέφτει στο πάτωμα
αυτό που μένει δεν είναι η σύγκρουση
αλλά ο καταμερισμός,
μικρά κομμάτια σπασμένο βάζο
καθένα σχήμα το χρόνο του ...
Στο τρένο που σφυρίζει ύστερα,
ο επιβάτης που ξεκινάει το ταξίδι του
κι εκείνος ο άλλος έξω που τρέχει
και τον χαιρετά
απομακρύνονται τόσο, που γίνονται
εντελώς χωριστοί
απομακρύνονται τόσο, που αν και
χωριστοί, ο χρόνος τους σμίγει αργά
στην παλάμη μου ...
Για να δούμε τώρα
- τίποτα και πάλι τίποτα /
τίποτα που να κυλά /
τίποτα Όπως δε συμβαίνει κάτι
που να γίνεται για να κυλήσει
ανόθευτο άχρονο τίποτα /
το μηδαμινό και μόνο τίποτα του μόνου
και μηδαμινού -
τίποτα φράσεις παλιές που κράτησαν
κι ας ξεθώριασε κάπως το μαύρο μύδι
που τις φύλαγε βαθιά στις δεξαμενές του ...
Κώστας Πάτσης
από τη συλλογή Νερό στο κύμα, 2011
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Ένα χαμόγελο Κυριακάτικης θαλπωρής
σαν να μπαίνω απ'το έξω κρύο σ'ένα "δωμάτιο" με τζάκι...
μικρά κομματάκια σπασμένου χρόνου το ξωτικό (αν και σε χειμερία νάρκη ),δεν απομακρύνεται ποτέ τόσο όσο να χάσει το τραίνο που οδηγεί στο λιβάδι της αναζωογόνησης.
Κυριακάτικη πολυτέλεια ,δώρο στην ψυχή μου η βόλτα μου εδώ Τόλη μου
Σ'ευχαριστώ για όλα τα καλά που σκορπάς σαν καλός ...Νεράϊδος
μου αρεσει ο νεος δρομος πανω στον πινακα του αγαπητου Ντινου...
μια αφελης απορια και ερωτηση... πως ο χρονος μπορει να σμιξει αν και χωριστοι?..
θα μου αρεζε ωστόσο..:))
καλο βραδακι με πολλα φιλιαααααα..
Οι ποιητές και τα ξωτικά έχουν μια βαθύτερη συγγένεια. Ίσως οι ποιητές να είναι τα τελευταία ξωτικά που έχουν απομείνει στις απάνθρωπες πόλεις μας. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που γράφουν συχνά για το φεγγάρι και καταφεύγουν σε λιβάδια μέσα στην ομίχλη που ονειρεύονται.
Είσαι πάντα ευπρόσδεκτη και πάντα παρούσα και το ξέρεις, φεγγαρόλουστη. Σε ευχαριστώ, καλό χειμωνιάτικο βράδυ.
Η πτώση, η σύγκρουση, η θραύση, η ταχύτητα, το ταξίδι, το μηδέν.. αλλά και όσα σμίγουν σε μια παλάμη και κρατά ξεθωριασμένα ένα μαύρο μύδι ... επεισόδια μιας τέταρτης διάστασης;
Ήθελα σήμερα λίγο να περάσω να πω καλό βράδυ και λίγο αργά, καλό μήνα:)
Και βέβαια σου αρέσει ο νέος δρόμος, Εύη μου. Αφού είναι ο δρόμος για την Ουρανούπολη. Όλοι αυτόν τον δρόμο παίρνουμε. Το πού καταλήγουμε είναι βέβαια μια άλλη ιστορία.
Απάντηση στην ερώτησή σου : "Time present and time past are both perhaps contained in time future, and time future contained in time past. If all time is eternally present, all time is unredeemable" - T. S. Eliot, Four Quartets.
Φιλάκια.
Αααχ, μου χρειαζόταν ολίγη από κορίτσι του διαστήματος. Ο ποιητής ονομάζει αυτή την ενότητα «δεύτερη κίνηση», Άστριά μου. Ερμηνεία κατά το δοκούν.
Η καλή διάθεση είναι ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε μέρα και ώρα. Καλό μήνα με εορταστικό πνεύμα, γλυκιά μου.
Δημοσίευση σχολίου