Επιτύμβιο

Φοράω τα καλά γαμπριάτικα παπούτσια σου
κρυφά μη με δεις.
Τρυπώνω στο μάλλινο ριγέ κουστούμι σου,
που μυρίζει ακόμη λίγο ναφθαλίνη.
Δοκιμάζω το πάνω της πιτζάμας σου,
εκείνο που φορούσες την τελευταία μέρα,
τότε που έπεσες μπροστά στο σπίτι,
βαριά λαβωμένος στο στήθος,
λίγες μέρες πριν από την ονομαστική σου
γιορτή.
Ξύνω τα δάχτυλα του ποδιού σου με λύσσα
μέχρι να ματώσουν, όπως τα έξυνες εσύ,
όταν σε έπιανε η καταραμένη η φαγούρα
απ' τα παλιά κρυοπαγήματα
στα βουνά της Αλβανίας.
Απολαμβάνω, σχεδόν ηδονικά,
το πρώτο μου παγωτό ξυλάκι
ανεβασμένος στους ώμους σου,
για να βλέπω καλύτερα
την παρέλαση της 25ης Μαρτίου
(ενώ τα άλλα παιδάκια χειροκροτούν
και κουνούν γαλανόλευκες χάρτινες σημαιούλες).
Κλαίω μαζί σου από συγκίνηση
στο άκουσμα της αγαπημένης σου μουσικής,
στη θύμηση μιας, και όχι μοναδικής,
παλιάς σου αγαπημένης.
Βάζω τις φωνές κάθε φορά που θυμώνω
(όπως έκανες εσύ),
για να το μετανιώσω αμέσως μετά
(όπως έκανες εσύ).
Πίνω από το δικό σου ποτήρι
κρασί που πάντα έπινες, μετά το φαγητό,
με ένα κομμάτι μήλο βουτηγμένο μέσα.
Βάζω λίγο αφρό ξυρίσματος στη μύτη του γιου μου,
όπως έκανες κι εσύ σε μένα όσο ήμουν μικρός,
όταν ξυριζόσουν.
Φιλώ το χέρι σου από ευγνωμοσύνη,
γιατί μου 'μαθες, χωρίς εσύ να το ξέρεις,
ν' αγαπώ τα τραγούδια, τα χρώματα, τα ταξίδια,
το άρωμα της γαρδένιας.

Μακάρι να φύγω κι εγώ όπως και συ,
αθόρυβα, γαλήνια, ανώδυνα,
και προπάντων
πλημμυρισμένος από το αίσθημα της πληρότητας.
Πατέρα.

Γιάννης Βούρος
από τη συλλογή Στο περιθώριο, 2011