Αποτέφρωση

Μια μικρή ζυγαριά στον καρπό μου όπως ρολόι
Σιωπή ανακατεμένη μ' αργούς χτύπους καρδιάς
και πριονίδι
Κοιτάζω κοντά και βλέπω δωμάτια
Κοιτάζω μακριά και βλέπω πάλι δωμάτια
Το ένα μετά το άλλο και πάνω στο άλλο
και μέσα στο άλλο
Περπατάω όλα μαζί τα δωμάτια και είναι αρκετά τα σπίτια
που άλλαξα στη ζωή μου
Περπατάω και δεν ξέρω αν είμαι εγώ που περπατάω
ή κάποιος άλλος
αν είναι εδώ που περπατάω ή κάπου αλλού
Ήχος σερνάμενων βημάτων κι ένα σφυρί που χτυπάει
ανά 15 δευτερόλεπτα
Τίποτα στα δωμάτια από φωνές μιλιές
μονάχα τεμαχισμένα μαστιχόδεντρα
νερό ανάπηρο
κίτρινα μεταλλαγμένα βατράχια
Κουράζομαι να μην πιάνω άκρη το σχοινί
και θέλω να κάτσω
Δυο σκούρα ξύλα τα πόδια μου κρεμασμένα
στ' ατέρμονο χάος
Αναπόφευκτοι οι καύσωνες,
ανίκανος να εναντιωθώ τους ανέχομαι
ως να με αποτεφρώσουν

Κώστας Πάτσης
από τη συλλογή Μαύρο, τέσσερις συνθέσεις
και ο σωσίας μου, 2010