Η εντολή ήταν σαφής,
delete.
Το δάχτυλο δεν δίστασε
να γίνει ταριχευτής αναμνήσεων,
δήμιος στιγμών,
που καταδίκη τους υπήρξε η παρόρμηση.
Η απόφαση
ήταν ομόφωνη.
Να αποδράσουν
από τις φτηνές, ξύλινες, ερμητικές κορνίζες,
να ενωθούν και πάλι με το χρόνο
δίχως να αποτελούν μια στάση του.
Το στίγμα τους αχνό
τρεμοσβήνοντας
βυθίστηκε
στον κάδο ανακύκλωσης.
΄Ηλπιζαν απλά
να στροβιλίζονται ως ανάμνηση,
να επανέρχονται
απ΄το παρελθόν στο παρόν
και ας εγκλωβίζονται
σε ξύλινες, ερμητικές κορνίζες.
Σιδέρης Ντιούδης
από τη συλλογή Η βραδυπορία της στιγμής, 2011
delete.
Το δάχτυλο δεν δίστασε
να γίνει ταριχευτής αναμνήσεων,
δήμιος στιγμών,
που καταδίκη τους υπήρξε η παρόρμηση.
Η απόφαση
ήταν ομόφωνη.
Να αποδράσουν
από τις φτηνές, ξύλινες, ερμητικές κορνίζες,
να ενωθούν και πάλι με το χρόνο
δίχως να αποτελούν μια στάση του.
Το στίγμα τους αχνό
τρεμοσβήνοντας
βυθίστηκε
στον κάδο ανακύκλωσης.
΄Ηλπιζαν απλά
να στροβιλίζονται ως ανάμνηση,
να επανέρχονται
απ΄το παρελθόν στο παρόν
και ας εγκλωβίζονται
σε ξύλινες, ερμητικές κορνίζες.
Σιδέρης Ντιούδης
από τη συλλογή Η βραδυπορία της στιγμής, 2011
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Άφησα λιβάδι και βρήκα δάσος !!
Ευτυχώς κάποιος σκέφτηκε φαίνεται πως χρειάζονται περισσότερες κρυψώνες και καταφύγια τα..πάσης φύσεως ξωτικά ,όταν γυρνούν απο τις μάχες.
Περιδιάβηκα ώρα και μάζεψα καρπούς να ταίσω ψυχή και ματιά ,
κι όπως λέει ο Σιδερης :
"Το σύνηθες
φαίνεται καινούργιο
κάτω απ' τον μοναδικό ουρανό "... του λιβαδιού !!
κράτησα και την κουβέντα σου που με αγκάλλιασε σαν σύντροφος σοφός:
"με συγχωρείς για τη φρόνηση της ηλικίας μου, τίποτα μέσα μου δεν έχει αλλάξει αλλά ακούω πολλές κούφιες και ανεύθυνες κουβέντες και φοβάμαι το αίμα. Όχι το δικό μου πια, το αίμα των παιδιών σαν κι εσένα. Μην πάτε τζάμπα."
..................................
"είμαι τίποτα και όλα
στην ευλογία της ζωής
και στο αγγελικό μονοπάτι
της ύπαρξης" και σας στέλνω ένα φιλί μ'αυτή την υπέροχη καταιγίδα.
(Ο Καβάφης μόνιμη εφημερία.....)
Ax...Τόλη μου,αυτές οι αναμνήσεις...απείθαρχες και απαραίτητες μας παρακολουθούν...
Βρέχει και ποτίζομαι! Καλή βδομάδα φίλε μου!
Kαι δάσος γίνεται το λιβάδι και μπαχτσές γίνεται, αν είναι να ευχαριστήσει τα ξωτικά. Το ημέτερο φεγγαρόλουστο κυρίως αλλά και κάθε άλλο ξωτικό που αναζητά ποιητικό καταφύγιο.
Χαίρομαι που παραθέτεις στίχους του Λεύκιου και του Σιδέρη και τα δικά μου λόγια. Ομολογώ τη μεροληψία μου υπέρ του Καβάφη αλλά μάλλον είναι καιρός να αλλάξω το αγαπημένο μου αυτό ποίημα.
Ας επαναλάβω (και ως φιλί στο μέτωπο) τον δημοκρατικότατο κόμη ντε Λωτρεαμόν: «Ο ποιητής παρηγορεί την πονεμένη ανθρωπότητα».
Να μας σκέφτεσαι στον δικό σου καλύτερο κόσμο, αγαθό μου ξωτικό.
Είμαστε αυτά που ζήσαμε, Ουρανία μου γλυκιά. Κι έχουμε ζήσει πολλά και διάφορα εσύ κι εγώ, δεν έχουμε παράπονο, ήταν γεμάτη η ζωή μας από χαρές και λύπες κι από εκστατικές στιγμές.
Καλή εβδομάδα και φρόντισε να είσαι καλά. Μας χρειάζεται το χαμόγελό σου.
Δημοσίευση σχολίου