Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Οι καρέκλες




Δυο καρέκλες ξύλινες στην είσοδο
μιας πράσινης πόρτας.
Άδειες.
Ένα μπουκέτο ρίγανη.
Ένα ρολόι στο λευκό τοίχο
να μετρά τα ηλεκτροφόρα φορτία.
Αποτύπωση μιας κοινής φωτογραφίας.
Ίσως από τουριστικό οδηγό
σε κάποιο αιγαιοπελαγίτικο νησί,
σε έναν καλοκαιρινό προορισμό.
Αυθεντικά ενσταντανέ.
Έμεινα για λίγο να κοιτάζω.
Το σπίτι παράξενα με πλησίαζε.
Γύρω του συμπλήρωνα το τοπίο.
Το υπόστεγο με τις λαμαρίνες,
την τσιμεντένια αυλή,
την νεσπολιά με τα κίτρινα φρούτα,
την αυγουστιάτικη αχλαδιά και τη γέρικη καρυδιά μας.
Το γέμισα το σκηνικό.
Και ας ήξερα πως οι δυο καρέκλες
θα μέναν αδειανές.

Άντζελα Γεωργοτά
αδημοσίευτο, 2011

7 σχόλια:

pandora είπε...

ωραίο....

Καμιά φορά τα σπίτια γέρνουν επικίνδυνα προς το μέρος μας... είτε γιατί στη φύση δεν υπάρχουν τέλειες ευθείες ... είτε γιατί όταν χτίστηκαν τα αλφάδια ήταν τρελά... είτε γιατί θέλουν να μας αγκαλιάσουν οι σκιές τους... νιώθω τυχερή που έχω και τις δυο καρέκλες γεμάτες...

Ποιητή μου ελπίζω να είσαι καλά...

Τζούλια Φορτούνη είπε...

ωστόσο η μνήμη καθισμένη σε καρέκλα σκηνοθέτη επιμελείται με απέραντη αγάπη και νοσταλγία το έργο της ζωής...
πολύ τρυφερά νοσταλγικό...

angela5 είπε...

το σπίτι όταν αδειάζει από τους ενοίκους του γέρνει και μας πλακώνει...οι σκιές δεν αρκούν δυστυχώς να το στηρίξουν pandora....μένουν μόνο οι αναμνήσεις ...και αν είναι τρυφερές είμαστε όντως τυχεροί ,μωβ...
είναι πολύ όμορφο το τραγούδι που συνοδεύει το ποίημά μου ....

Γιώργος Τσιρώνης είπε...

Γράφεις όμορφα Αντζελα.

angela5 είπε...

ευχαριστώ Γιώργο..

Poet είπε...

Χαίρομαι για την ευνοϊκή ανταπόκριση στο ποίημα της Άντζελας. Με σχόλια, με εικόνες, με τραγούδι. Κι εγώ νομίζω ότι θέλουν να μας αγκαλιάσουν οι σκιές τους, Πανδώρα μου. Είμαι καλά, κορίτσι της μουσικής, και δεν υποτιμώ καθόλου το έργο της μνήμης (όπως το περιγράφει η Τζούλια).

Δεν μένει τώρα παρά να αναρτήσω το επόμενο ποίημα της Άντζελας.

Ανώνυμος είπε...

Οι καρέκλες θαρρώ πως περπάτησαν
άκουσα τον τρίξιμο της πράσινης πόρτας
έσκυψα πάνω από το μπουκέτο της ρίγανης και μύρισα
άκουσα τους χτύπους του ρολογιού να τραγουδούν μέσα στ' αυτιά μου
και ένας τεράστιος υγρός παφλασμός
μου ψιθύρισε πως
ετούτο δεν είναι μια απλή φωτογραφία
δεν είναι ένα συνηθισμένο ενσταντανέ…
…είναι μια νοσταλγία τεράστια
γεμάτη με αγνή και αληθινή αγάπη…
…το είδα μέσα στο σπίτι
που παράξενα με πλησίασε…

M.G.