Το παλιό λαμπατέρ

Μην τραβάς τις κουρτίνες ν’ ανοίξουν
Δεν αντέχω!
Δεν αντέχω τόσο φως να ντύνει τα
τζάμια τα γεμάτα δαχτυλιές και θολωμένα φιλιά
Μην βάζεις άσπρες κατάλευκες λάμπες
στο παλιό λαμπατέρ
Δεν αντέχω!
Δεν αντέχω το λευκό να πέφτει κατάσαρκα,
να πασπατεύει όλες τις λεπτομέρειες,
τις αμυχές, τα κενά μιας μονόπλευρης συζήτησης,
τα αντικείμενα που θέλουν λίγη αιχμηρή ματιά
για να φανερωθούν
Βάλε τις κίτρινες λάμπες στο παλιό λαμπατέρ,
Κάνε κολύμπι στο λιγοστό φωτισμό
Άφησε σκιές να καμπυλώσουν το χρόνο
Μη θες να τα βλέπεις όλα πάνω μου
και τις δικές μου ατέλειες και τις δικές σου


Δεν αντέχω όταν με βγάζεις στον ήλιο
Τόσο φως δεν το αντέχω!
Τόσο καθαρό δεν το αντέχω!
Θέλω λίγη σκιά,
λίγη βρωμιά να έχω πάντα
κάτι να καθαρίζω
Ένα σημείο εαυτού κάθε μέρα λίγο λίγο
να φωτίζω καλυτέρα
Θέλω ήπια λόγια μέσα σε απαλό χαδι
και θα αφήσω τη σκληρότητα μόνο για τις
μικρές ώρες της μέρας,
όταν λίγο σκοτάδι φωτίζει τα πάντα
πιο δυνατά,
πιο τραγικά,
πιο έντονα,
μέσα στο παλιό λαμπατέρ που
έχει κίτρινες λάμπες και δεν γερνάει τις φιγούρες που
ξεχνούν πόσο είναι περασμένη η ώρα…

Γεωργία Τρούλη
αδημοσίευτο