Φτιασιδωμένο είδωλο

Τι ωρελεί να δηλώνεις «παρών»,
όταν άνθρωποι, ζώα, πράγματα
σ' έχουν εγκαταλείψει;
Πολλοί από αμέλεια συγγνωστή
σ' έχουνε σβήσει από τη μνήμη,
ο σκύλος σου αδυνατεί να σ' οσμισθεί,
της πολυθρόνας σου το βαθούλωμα
αναπνέει,  ξεφουσκώνει.

Τι ωφελεί κρυμμένος στη σκιά σου,
ενώ υπάρχεις ν' αγνοείσαι,
τους πέριξ ν' αγνοείς
αναπολώντας ασαφείς σκηνογραφίες
του πρότερου λαμπερού σου βίου;

Τι ωφελεί; αναρωτιέσαι,
αλλά μένεις,
εν εγρηγόρσει περιμένεις,
δοσιμετρώντας τις αναπνοές σου
μέχρι ν΄ακούσεις ευκρινώς
το κάλεσμα - ψίθυρο της Ατρόπου,
ειδάλλως από γραφές κι αναφορές θα σε καταργήσουν,
σαν να μην έζησες ποτέ.

Ολιγοστούς θα κακοκαρδίσεις
απαρατήρητος θα φύγεις,
την ευκαιρία θα τους στερήσεις
να προβληθούν,
ως λεξιλάγνοι, λεξιπλόκοι,
με εγκώμια αναλώσιμα, επαίνους
σκόπιμης εν πολλοίς, γελοίας υπερβολής,
καθώς
εσύ, αναίσθητος αμετακλήτως
ένθετος στην «καλή» σου φορεσιά,
φτιασιδωμένο είδωλο,
του αλλοτινού εαυτού
άψογη, άψυχη σκηνική παρουσία,
εκών άκων θα το παίζεις πρωταγωνιστής
ανιαρής δακρύβρεχτης τελετουργίας.

Παναγιώτης Μαυρίδης
από τη συλλογή Είδωλα και εδώλια, 2011