Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
10 σχόλια:
Ωραίο ποίημα. Το σχολιάζω ζωγραφικά. Καλό βράδυ Τόλη.
Πολύ ωραίο ποίημα...η αλήθεια είναι ότι ήθελα λίγο να κυλιστώ στη χλόη του Λιβαδιού εδώ :) αλλά τώρα λέω να προσέξω λίγο και να πάω από το μονοπάτι...δεν θέλω να πατήσω τη χλόη..Τους χαιρετισμούς μου Τόλη...
Καλησπέρα ποιητή μου... μετά από καιρό...
Πολύ όμορφο. Θα πρεπε λές η άμμος να κοκκινίσει, ή να την αφήσουμε να φιλιέται; Είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που απέμειναν σ'αυτή τη χώρα, μαζί με το απέραντο γαλάζιο.
Καλημέρα με τη λιακάδα, φίλοι μου. Ωραίο το σχόλιό σου, Ντίνο μου. Με την ευκαιρία, παραθέτω ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα του ποιητή.
Ο Παναγιώτης Αργυρόπουλος γεννήθηκε το 1967 στον Πύργο Τρυφυλίας της Μεσσηνίας. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εργάζεται στη μέση εκπαίδευση στον νομό Θεσσαλονίκης. Αυτό το διάστημα παρακολουθεί μεταπτυχιακές σπουδές με θέμα: «Δημιουργική γραφή» στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές και ένα μυθιστόρημα.
Το ποίημα του Παναγιώτη και το σχόλιό σου, Έλενά μου, μου θυμίζουν τους Άγγλους που λένε ότι αυτοί έχουν το γρασίδι για να το πατάνε και όχι μόνο για να το βλέπουν. Ένα από τα λίγα πλεονεκτήματα της υγρασίας στη χώρα τους.
Ο ποιητής βλέπει βέβαια το θέμα με διαφορετικό τρόπο και με μεγαλύτερη ευαισθησία. Εγώ θα σου έλεγα πράγματι να κυλιστείς στη χλόη. Και να κάνεις ό,τι άλλο τραβάει η καρδιά σου. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να ξαναζήσουν οι νεκροί.
Καλωσόρισες, Πανδώρα, πράγματι μετά από καιρό. Μας έλειψες. Εγώ θα έλεγα να αφήσουμε την άμμο να φιλιέται και να μην κοκκινίζει καθόλου. Εκτός αν το ρόδινο χρώμα είναι πιο ερεθιστικό. Πιστεύω ακόμη ότι σ' αυτή τη χώρα υπάρχουν πάντα πολλά ωραία πράγματα. Δυσκολεύεται όμως κανείς να τα δει μέσα στη γενική καταστροφολογία και τρομολαγνεία. Αν δεν χαμογελάσουν και δεν αγωνιστούν με ψηλά το κεφάλι τα νέα παιδιά σαν κι εσένα, Πανδώρα μου, τότε πράγματι το μέλλον θα είναι μαύρο.
Περί σχολιασμού: Κάποτε σε μια πρόβα που έκαναν τραγουδιστές με τον Χατζηδάκη, παρών και ο Ζαμπέτας. Διακόπτει την πρόβα θυμωμένος ο Χατζηδάκης, γιατί δεν ικανοποιούνταν από το αποτέλεσμα, "ακούστε το πάλι στο πιάνο και να μη μιλάει ή να παίζει κανείς". Αρχίζει να παίζει αλλά ο Ζαμπέτας γρατσουνάει παράλληλα το μπουζούκι του "μα δεν είπα να μη μιλάει και να μην παίζει κανείς;" ουρλιάζει ο Χατηδάκης, και ο αξέχαστος Ζαμπέτας "δεν παίζω, σχολιάζω". Καλό μεσημέρι.
Χαριτωμένο το περιστατικό, Ντίνο μου.
Τι όμορφο το ανανεωμένο λιβάδι, Τόλη μου!!! Καλοκαίρι μύρισε... και η άμμος υπερέχει της χλόης, προσωρινά, με τα φιλήματα και τα κυλίσματα...
Πολύ μου άρεσαν οι επιλογές σου από τη συλλογή του Παναγιώτη Αργυρόπουλου, και ειδικά αυτό το ποίημα, που το στολίζει το έργο του Ντίνου!
Χαίρομαι πολύ που σου αρέσει η νέα καλοκαιρινή μας εμφάνιση, Στέλλα μου, και τα ποιήματα του Παναγιώτη. Είμαι τυχερός που έχω τη βοήθεια της Αγγελικούλας, της Τζούλιας και του Ντίνου και έτσι τα ποιήματα προβάλλονται με ωραίο τρόπο και δεν φαίνεται η δική μου τεχνική ανεπάρκεια.
Δημοσίευση σχολίου