Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Η χλόη

(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)

Μην πατάτε τη χλόη.
Πατήστε τις πέτρες
που δε γνωρίζουνε θάνατο.
Πατήστε την άμμο
που φιλιέται κάθε τόσο
από πρόστυχα κύματα
κι όμως ποτέ δεν κοκκίνισε.
Πατήστε τις βραχώδεις βουνοκορφές
που νομίζουν πως η ζωή
είναι ύψος μονάχα.
Όμως μην πατάτε τη χλόη
γιατί κρύβει μέσα της κύτταρα
εκατομμυρίων νεκρών
που προσπαθούν με κάποιο τρόπο
να ξαναζήσουν.

Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Στα χνάρια των μύθων, 2011 

10 σχόλια:

Dinos-Art είπε...

Ωραίο ποίημα. Το σχολιάζω ζωγραφικά. Καλό βράδυ Τόλη.

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Πολύ ωραίο ποίημα...η αλήθεια είναι ότι ήθελα λίγο να κυλιστώ στη χλόη του Λιβαδιού εδώ :) αλλά τώρα λέω να προσέξω λίγο και να πάω από το μονοπάτι...δεν θέλω να πατήσω τη χλόη..Τους χαιρετισμούς μου Τόλη...

pandora είπε...

Καλησπέρα ποιητή μου... μετά από καιρό...
Πολύ όμορφο. Θα πρεπε λές η άμμος να κοκκινίσει, ή να την αφήσουμε να φιλιέται; Είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που απέμειναν σ'αυτή τη χώρα, μαζί με το απέραντο γαλάζιο.

Poet είπε...

Καλημέρα με τη λιακάδα, φίλοι μου. Ωραίο το σχόλιό σου, Ντίνο μου. Με την ευκαιρία, παραθέτω ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα του ποιητή.

Ο Παναγιώτης Αργυρόπουλος γεννήθηκε το 1967 στον Πύργο Τρυφυλίας της Μεσσηνίας. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εργάζεται στη μέση εκπαίδευση στον νομό Θεσσαλονίκης. Αυτό το διάστημα παρακολουθεί μεταπτυχιακές σπουδές με θέμα: «Δημιουργική γραφή» στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές και ένα μυθιστόρημα.

Poet είπε...

Το ποίημα του Παναγιώτη και το σχόλιό σου, Έλενά μου, μου θυμίζουν τους Άγγλους που λένε ότι αυτοί έχουν το γρασίδι για να το πατάνε και όχι μόνο για να το βλέπουν. Ένα από τα λίγα πλεονεκτήματα της υγρασίας στη χώρα τους.

Ο ποιητής βλέπει βέβαια το θέμα με διαφορετικό τρόπο και με μεγαλύτερη ευαισθησία. Εγώ θα σου έλεγα πράγματι να κυλιστείς στη χλόη. Και να κάνεις ό,τι άλλο τραβάει η καρδιά σου. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να ξαναζήσουν οι νεκροί.

Poet είπε...

Καλωσόρισες, Πανδώρα, πράγματι μετά από καιρό. Μας έλειψες. Εγώ θα έλεγα να αφήσουμε την άμμο να φιλιέται και να μην κοκκινίζει καθόλου. Εκτός αν το ρόδινο χρώμα είναι πιο ερεθιστικό. Πιστεύω ακόμη ότι σ' αυτή τη χώρα υπάρχουν πάντα πολλά ωραία πράγματα. Δυσκολεύεται όμως κανείς να τα δει μέσα στη γενική καταστροφολογία και τρομολαγνεία. Αν δεν χαμογελάσουν και δεν αγωνιστούν με ψηλά το κεφάλι τα νέα παιδιά σαν κι εσένα, Πανδώρα μου, τότε πράγματι το μέλλον θα είναι μαύρο.

Dinos-Art είπε...

Περί σχολιασμού: Κάποτε σε μια πρόβα που έκαναν τραγουδιστές με τον Χατζηδάκη, παρών και ο Ζαμπέτας. Διακόπτει την πρόβα θυμωμένος ο Χατζηδάκης, γιατί δεν ικανοποιούνταν από το αποτέλεσμα, "ακούστε το πάλι στο πιάνο και να μη μιλάει ή να παίζει κανείς". Αρχίζει να παίζει αλλά ο Ζαμπέτας γρατσουνάει παράλληλα το μπουζούκι του "μα δεν είπα να μη μιλάει και να μην παίζει κανείς;" ουρλιάζει ο Χατηδάκης, και ο αξέχαστος Ζαμπέτας "δεν παίζω, σχολιάζω". Καλό μεσημέρι.

Poet είπε...

Χαριτωμένο το περιστατικό, Ντίνο μου.

Stella Georgiadou είπε...

Τι όμορφο το ανανεωμένο λιβάδι, Τόλη μου!!! Καλοκαίρι μύρισε... και η άμμος υπερέχει της χλόης, προσωρινά, με τα φιλήματα και τα κυλίσματα...
Πολύ μου άρεσαν οι επιλογές σου από τη συλλογή του Παναγιώτη Αργυρόπουλου, και ειδικά αυτό το ποίημα, που το στολίζει το έργο του Ντίνου!

Poet είπε...

Χαίρομαι πολύ που σου αρέσει η νέα καλοκαιρινή μας εμφάνιση, Στέλλα μου, και τα ποιήματα του Παναγιώτη. Είμαι τυχερός που έχω τη βοήθεια της Αγγελικούλας, της Τζούλιας και του Ντίνου και έτσι τα ποιήματα προβάλλονται με ωραίο τρόπο και δεν φαίνεται η δική μου τεχνική ανεπάρκεια.