Ου γαρ έρχεται μόνον

Κρέμονται από την πένα του
σταγόνες αγωνίας
Ποτέ δεν είν’ αργά για ένα θαύμα
σκέφτηκε
κι ύστερα, κοίταξε νωχελικά τη μαύρη αράχνη
που στη γωνιά της ύφαινε ιστό
μάταια κι αυτή προσμένοντας
περαστικές αγάπες
στα μεταξένια δίχτυα της να δέσει
νόστιμον ήμαρ

Κοιτάζει αίφνης το λευκό
του τοίχου χιόνι
που γκρίζαρε ανεπαίσθητα στον κρόταφο
Καιρός να βάψω τα μελλούμενα
σκέφτηκε πάλι

Η πένα, στου χαρτιού τη στείρα λάμψη
εκείνη της αγνής, του νου, λευκότητας
δε συνηγόρησε
Στέκει μετέωρη, παρατηρεί τα δρώμενα
Του ποιητή την έκδηλη αγωνία
στο πρόσωπο και τα σφιγμένα χείλη
στο απλανές μέσα στραμμένο βλέμμα
στα νύχια του, τα μισοφαγωμένα
και στον καφέ του από ώρα παγωμένο

Τίγκα και το τασάκι από γόπες
Να συνωστίζονται εκεί χαμένες σκέψεις
και αποκόμματα μιας έμπνευσης σπουδαίας
Πάλι τσιγάρο άναψε
Να καίγονται σε κάθε ρουφηξιά
ήλιοι και ανοιξιάτικες εικόνες
περιπαθείς συμπτύξεις των χειλιών
και έξοδοι ηρωικές από ‘να τέλμα
μίας καινοφανούς απόδρασης
Κρίθηκαν ακατάλληλες για τη μεταφορά
όλου του άσκοπου –πλην τίμιου– αγώνα
να εξωστρέψει μιαν ανύπαρκτη ενάργεια

Ήρθε άραγε το τέλος, με τρόμο αναρωτήθηκε
Μήπως να καταγράψει το παρόν;
Μήπως να σκάψει κι άλλο;
Αφήνει κάτω τη γραφίδα
κι ένα καινούριο πρόσχημα ζητά
να αναβάλλει την αποδοχή
αυτού, που μπρος του συντελείται

Τον χρόνο
μόνο τα βρέφη κι οι νεκροί
δεν τον φοβούνται


Στέλλα Γεωργιάδου
από τα ποιήματα του 2008, αδημοσίευτο