Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Εγώ ο γλάρος

Σε μισώ που δε με κράτησες
μακριά απ’ τον κίνδυνο
Σε μισώ που μ’ αγαπούσες τόσο
ώστε να μ’ αφήσεις ελεύθερη
Σε μισώ που μου ‘δειξες την άλλη όχθη
μα δεν μ’ έσωσες καθώς πνιγόμουνα
Σε μισώ, που έκλαιγες για μένα κρυφά
όσο εγώ ερωτευόμουν ένα ψέμα
όσο ο καθρέφτης μου αντανακλούσε την απάτη
Θυμάσαι τα θολά νερά της λίμνης
στα βουλιαγμένα απογεύματα του Αυγούστου
Τότε που σ’ αγαπούσα;
Γλάρος εγώ κι εσύ ο πλαστουργός μου
Τι θέατρο!
Τι ζωή!

Σε μισώ
κι είναι το μόνο μου πια κίνητρο
να συνεχίσω να υπάρχω

Εγώ ο γλάρος


Στέλλα Γεωργιάδου
από τα ποιήματα του 2008, αδημοσίευτο


2 σχόλια:

Stella Georgiadou είπε...

Σκέψεις ανάμεικτες μετά την παράσταση του Γλάρου, του Τσέχοφ

Poet είπε...

Κοινές οι ρίζες, κοινές οι πηγές όλων των τεχνών, Στέλλα μου. Η μία εμπνέει την άλλη, η μία αρδεύεται από την άλλη. Και όπως κάποτε υπήρξαν ένα, έτσι κάποτε και πάλι θα γίνουν ένα. Η απόλυτη αρμονία.