Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Διάτρητος και μόνος

O ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΑΝΕΜΟ. Έναν άνεμο γεμάτο τρύπες. Φυσάει και κανένα καράβι δεν προχωρά. Ούτ’ ένα μέτρο, ούτε μισό κλυδωνισμό. Φυσάει, φυσάει, μέχρι που τα πνευμόνια του στεγνώνουν. Και μόνο εκείνος νοιώθει τον αέρα που εξέπνευσε. Τριγύρω νηνεμία. Γέλια, χαρές στις παραλίες, βόλτες, μαμάδες με καροτσάκια, ερωτευμένα ζευγάρια, στην πόλη μποτιλιάρισμα, συναλλαγές στα ύποπτα τραπέζια, αγγελίες, εξαγγελίες, απάτες κι οφθαλμαπάτες. Κι αυτός; Μόνος. Μόνος κι αόρατος. Αόρατος κι αόριστος. Ένας αόριστος γεμάτος τρύπες. Μα ποιος να τις δει; Ποιος θα δει πώς αιμορραγεί ένας αφανής άνεμος; Σέρνεται στις αγορές, στα πάρκα, στα στενά δρομάκια, στα φρεσκοσκαμμένα πεζοδρόμια. Περνάει απ’ τα πάτρια, τα οικεία και τα’ αλλότρια. Ίχνη αναίμακτα παντού. Σκορπίζει την ψυχή του, τη σκορπίζει και χαίρεται. Χαίρεται και γαληνεύει. Η οικουμενική του ταυτότητα πλημμυρίζει το σύμπαν. Ένα σύμπαν διάτρητης ύλης. Άνεμος ατάραχος χαϊδεύει τις τρύπες του σύμπαντος. Κάποιες νοικοκυρές καθαρίζοντας τις αυλές τους, μαζεύουν ξερά φύλα σε σωρούς και τα καίνε. Καίνε τις νοσταλγίες του και τον αφήνουνε γυμνό στην αδυσώπητη μνήμη. Μνήμη που τρέφει το παρόν και απαιτεί τροφή από το μέλλον. Πώς να σκαλίσει τώρα τα παλιά του υλικά, να επιδιορθώσει τους ιμάντες της βραδυπορίας του; Χώνεται βιαστικά στο συμβατικό του σώμα και υποτάσσεται. Εκεί, απόλυτα προφυλαγμένος, θα τραγουδήσει πάλι για τον προορισμό του αίματος.

Στέλλα Γεωργιάδου
από τα ποιήματα του 2007, αδημοσίευτο

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αυτό
μου φέρνει στο νου
το σκόρπισμα, του αφανούς ανέμου
που διαπερνάει το σύμπαν
μέσα από τις ίδιες του τις χαρακιές

poet, μαζί σου στέλνω τις ευχές μου να είσαι καλά

Poet είπε...

Σε ευχαριστώ, Silena μου γλυκιά, αλλά δεν θέλω απελπισία, θέλω χαμόγελα. Άνοιξη, χαρά, μάτια να λάμπουν. Αυτή είναι η δική μου ευχή σε σένα. Μου αρέσει να βλέπω ευτυχισμένους τους άλλους. Θα μου κάνεις αυτή τη χάρη; Και η Στέλλα, η Τζούλια, η Αγγελικούλα, όλοι.

Συγκλονιστικό το ποίημα αλλά ... ψηλά το κεφάλι !!!

Ανώνυμος είπε...

Ποίηση, αέναος λόγος, ανοιχτή πληγή, φροντίδα τραύματος, απελπισία, ελπίδα.

55fm είπε...

Συγκλονιστικό ποίημα Τόλη μου!
Αγαπημένε μου, καλή Ανάσταση!

Poet είπε...

Ναι, όλα αυτά και κάτι ακόμη, ανώνυμε φίλε μου. Μυστική επικοινωνία με έναν άλλο κόσμο, που κάποτε θα 'ρθει. Κόσμο χαράς κι εκπλήρωσης, κόσμο αγάπης.

Poet είπε...

Aγαπημένη μου Όλγα-Ουρανία, να είσαι πάντα καλά. Την ευλογία που είσαι εσύ η ίδια να τη δέχεσαι απλόχερα και σε κάθε τι που κάνεις στη ζωή σου. Καλή Ανάσταση.