Σου λέω δεν αντέχω
Δύναμη ας μου δώσει κάποιος
Να μην ακούω, να μη βλέπω
Άλλο δεν μπορώ
Σ’ αυτό το άρρωστο κλίμα
με τόσους ανόητους, τόσους γελοίους
τόση αλληλοκτονία
Σα να μου φόρεσαν μια μέγγενη
που σφίγγει, σφίγγει
και δεν αφήνει
ούτε μήπως
ούτε ελαφρυντικά
Ποιος σκοτεινός ιθύνων νους
τα όριά μου ανιχνεύει;
Στο γέρο-διάολο χατίρια εγώ
δεν έκανα
και για χατίρι κανενός
αλήτη ή αγίου
ν’ αποδεχθώ δεν πρόκειται
τερτίπια της ανάγκης
Αχρείες σκέψεις, άλογες
σαν τις κραυγές σας, νάνοι
πουλημένοι στις εποχούμενες
προσαρμοσμένες συνειδήσεις σας
Εσείς
Οι επιφανείς της διαστροφής
Οι ευκατάστατοι ευδαιμονίας
Επιβήτορες της σήψης
που τρέχει απ’ τα νοσηρά μυαλά σας
και μου λερώνει
τα ολοκαίνουρια
τα κατακόκκινά μου όμορφα παπούτσια
Η υπομονή μου ξόφλησε τη συνδρομή της
και η ανάποδή μου όψη
πιο αιχμηρή από ποτέ
τρυπάει τη σαπουνόφουσκα
της εφησυχασμένης σας ψυχής
ξερνώντας δέσμιους και δεσμώτες
Στέλλα Γεωργιάδου
από τα ποιήματα του 2007, αδημοσίευτο
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Σαν να μου θυμίζει κάπως τον Μαγιακόφσκι σ' αυτό το ποίημα η Στέλλα.
Τόλη μου, για όποιον προσπαθεί να σταθεί όρθιος μέσα σ' ένα διαβρωμένο περιβάλλον, κάπου κάπου, τέτοιες κραυγές ξεπηδούν απ' τα σωθικά του, χωρίς να το καταλάβει. Είναι ένας τρόπος επιβίωσης κι αυτός.
Η επανάσταση, που δε γνωρίσαμε...
Ο Μαγιακόφσκι είναι πάντα ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές, Στέλλα μου. Και οι δικές μου, ιδίως παλιές αλλά και πρόσφατες, κραυγές ακούγονται ακόμη και πέρα απ' το Λιβάδι. Το ποίημα αυτό προσθέτει μία ακόμη ενδιαφέρουσα διάσταση στο ποιητικό πορτρέτο σου και αυτός είναι ο λόγος που το επέλεξα.
Μια κάποια διέξοδος και αποκούμπι η δημιουργία. Καλό Σαββατοκύριακο.
Είναι τόσο όμορφο να αισθάνεσαι συγγένεια με άλλους ανθρώπους.
Το τελευταίο ποίημα που σου έστειλα, αναφέρεται εκτός των άλλων, και σε αυτό το ζήτημα.
Σε ευχαριστούμε Στέλλα και Τόλη.
Εγώ τη θεωρώ αιμοδοσία, Ντίνο μου. Άλλοτε ευεργετική και άλλοτε μάταιη, πάντα όμως μια ζωτική ανάγκη.
Άλλη μια ζωτική ανάγκη, Άγγελέ μου, το ζεστό χνώτο της αγέλης. Η αποδοχή και η ένταξη στην ομάδα. Από την παιδική μας γειτονιά ως το καφενείο των γερόντων. Και από την ποδοσφαιρική ομάδα ως το λογοτεχνικό σωματείο. Αλλά και την άτυπη ομάδα που σχηματίζεται από ανθρώπους με ψυχική συγγένεια και κοινά ενδιαφέροντα. Να είσαι καλά.
Σοφά τα λόγια σου ποιητή μου. Αιμοδοσία, ένταξη και αποδοχή. Πόσο λίγο και πόσο πολύ κοστίζουν τα ουσιώδη.
Σας ευχαριστώ όλους που με κάνετε κοινωνό των σκέψεών σας.
Κάτι ακόμη που ξαφνικά συνειδητοποίησα είναι ότι, με τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν, ίσως στις μέρες μας να δούμε μια αναβίωση της κοινωνικής ποίησης ή ποίησης της κοινωνικής αγωνίας.
Η σήψη, Στέλλα μου, μπορεί να είναι το τελευταίο στάδιο της παρακμής ή το πρώτο της αναγέννησης.
Δημοσίευση σχολίου