και κοιτώ καχύποπτα τις ηλιόλουστες μέρες
Ποια απάτη μου ετοιμάζουν πάλι;
Κλείνω τα παντζούρια, για την ενδεχόμενη βροχή
και πίσω απ’ τις γρίλιες τους, παρατηρώ τα δρώμενα
κι εσένα
εσένα που μου γνέφεις, απρόοπτο.
Τηλεφωνεί ο χρόνος
Παράξενα που τραγουδάει το μέλλον
Με αυξανόμενη ένταση
Παρηγορούμαι, πως είναι νύχτα
πως δεν είναι Μάιος
κι ανοίγω τα παράθυρα στην αύρα του απρόσμενου
και τρυπώνεις ήλιε
Μα τι νόμισες, εγκαταλειμμένο πως είναι το ερείπιο;
Ανάβω δυο τσιγάρα
ένα για μένα κι ένα για τη συντροφιά σου
Καπνίζεις τις πίκρες μου, τις στάχτες τους σκορπίζεις
στις ακτές της μνήμης μου
Πίνουμε απ’ την ίδια λησμονιά, γεμάτη η κούπα
Μου κλείνεις το μάτι, δανεική η ανταπόδοση
Θα ‘ρθεις
Δεν κάνει πια παιχνίδια το φθινόπωρο
όπως ο αλήτης Μάης
Όλη μέρα ξεσκόνιζα τα περασμένα –τοπία χειμερινά–
να υποδεχθώ τον ερχομό σου, συγκυρία
Θα ‘ρθεις
Και θα βγούμε μαζί στις νωπές λεωφόρους–καθαρτήρια
Ν’ αχνίζουν οι καινούριες αγάπες
και σαν πρόωρα βρέφη να ρουφούν με μανία
ζωή κι επιείκεια.
Στέλλα Γεωργιάδου
από τα ποιήματα του 2006 - αδημοσίευτο
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
πώς να προετοιμαστεί κανείς για μια συνάντηση με το απρόοπτο; Πώς να το καλοπιάσει και να κοπάσει την ορμή των μελλούμενων;
αρχέγονο μυστικό αυτό το ποίημά σου Στέλλα...
Ποίηση- Μύηση...
Μήπως με μια τολμηρή ματιά και μια ανοιχτή καρδιά;
Να λοιπόν που αναδύεται το απρόοπτο σαν λουλούδι, Τζούλια μου, στην εμπνευσμένη εικόνα σου. Και, μάλιστα, σύντομα θα στραφεί προς τη γυναίκα που το φωτίζει.
Είναι κάποιες φορές (σπάνιες), που η διαίσθησή μας γι αυτό που πρόκειται να 'ρθει γίνεται βαθιά πεποίθηση, μ' έναν μυστηριώδη τρόπο, που δεν έχει να κάνει με έλλογη σκέψη. Εκεί εστιάζει το ποίημα, από κει αντλεί τη δύναμή του.
Εμπνευσμένη η εικόνα σου Τζούλια, εμπνευσμένος κι ο ποιητής μας και άριστος στους υπαινιγμούς. Σχεδόν μαντεύω τι ακολουθεί.
Καλό ξημέρωμα σας εύχομαι.
Πολύ όμορφο, Στέλλα: άμεσο, θερμό και νωπό... Με ήλιο ζωής και υγρασία θλίψης για τα καθημερινά και τα αιώνια
H έλλογη σκέψη συχνά προσκρούει στον τοίχο του ακατανόητου ή του παράλογου. Κι αν έχει απαντήσει έστω και σε ένα ερώτημα της ύπαρξης, πολύ θα ήθελα να το ξέρω. Υπάρχει όμως και η εξωαισθητηριακή αντίληψη, υπάρχει και η ψυχή. Υπάρχει και ο ποιητής. Σε υπερβατική επαφή με τα μυστικά και θαύματα του κόσμου.
Με την έλλογη σκέψη λοιπόν, Στέλλα μου, μάντεψες τι ακολουθεί. Ένα ποίημά σου ακόμη. Ααα, μάντεψες και κάτι ακόμη. Γιατί το λουλούδι ονομάζεται ηλιοτρόπιο.
Καλό απόγευμα.
Μεγάλη υπόθεση ο έπαινος από το ζουζούνι του ιστολογίου. Γιατί, συνήθως, φτερουγίζει στο Λιβάδι και ασχολείται με άλλα ποιήματα - τα ανθισμένα δέντρα του Ντίνου.
Δημοσίευση σχολίου