Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου
τι όμορφα που θα 'πλεε η ζωή μου!
Θα χόρευα πίσω κι εμπρός,
εμπρός και πίσω
κι ίσως με σταματούσε μοναχά
τα σήμαντρο κάποιου απάτητου καμπαναριού
Θα 'κανα φίλους καρδιακούς
και κοσμογυρισμένους
όσο μαζί, τόσο και λεύτεροι
να πεταρίζουμε το δείλι
Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου
τι γρήγορα θα έγειανε η πληγή μου!
Θ΄αποξεχνιόμουν στων ψαράδων τις κουβέντες,
κείνων που ξέρουν να διηγούνται ιστορίες
Χιλιάδες δίχτυα, παφλασμούς
ν' αφήνω να μου παίρνουν
Θα ΄χα ζωή και στο σκοτάδι ακόμα,
μυστήρια θα βύθιζα εντός μου μύρια
Κάθε λογής κοράλλια μου
να σου χάριζα κι εσένα
Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου,
πώς δε θα μ΄έσκιαζαν πια και οι φουρτούνες!
Θα ΄κρυβα στο μανίκι μου ένα καντάρι ήλιο,
πότε ψηλά του γαλανού και πότε της αλμύρας
μαζί να κλέβουμε θωριές
με τ' ακροδάκτυλά μας
Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου
τι όμορφα που θα ' πλεε η ζωή μου!
Μα εγώ φέρνω στο βότσαλο
που σέρνεται πίσω κι εμπρός,
μπρος πίσω
από του κύματος τον τελευταίο αφρό
στην άκρη αυτού του τόπου
Κι είμαι μικρός,
είμαι ανήμπορος το πέλαγο να φτάσω
Μαρία Θεοφιλάκου
από τη συλλογή ΑΝ (ΩΝ) ΥΜΑ, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Η Μαρία Θεοφιλάκου είναι 28 χρονών, απόφοιτη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η συλλογή Αν(ων)υμα, 2010 είναι η πρώτη της.
θα έπλεα σε πελάγη άγνωστα
σε πελάγη της ανόητης παρόρμησής μου
αυτής της θεικής απόγνωσης που οι άνθρωποι ονομάζουν νόηση
μα εγώ ανόητη γεννήθηκα
ανόητη με των ανθρώπων τους όρους
γιατί στ' αλήθεια ποιητή μου
δε με φτάνουν τα φτωχικά μυαλά
μα μόνον αυτά που αγέρωχα σκορπούν την ύλη τους
στους πέντε ανέμους
κι ευελπιστώ
πως εσύ
ίσως καταλάβεις...
Μόλις τώρα έμαθα το όνομά σου από το σχόλιο μιας φίλης σου. Φίλη μου καλή, Silena μου και Λένα μου, ναι, νομίζω ότι σε καταλαβαίνω. Και σε καταλαβαίνω γιατί μοιάζουμε. Έχεις έναν πλούτο και τον σκορπίζεις στον κόσμο. Επειδή γι' αυτόν τον λόγο ακριβώς σου δόθηκε. Εγώ πια δεν θυμώνω, δεν απογοητεύομαι, δεν απελπίζομαι. Το κάνω σαν κάτι το αυτονόητο. «Είμαι όσα μου δόθηκαν ... »
Δημοσίευση σχολίου