Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Όλα ήταν

(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)
Ανυπεράσπιστα
Θλιμμένα

Διάσπαρτα
Ψίχουλα
Οι επιθυμίες
Σε μνημείο
Πεσόντων

Πρόσωπο κιτρινωπό
Πλήκτρο
Παλιού πιάνου

Η ψυχή όμως
Πώς να μείνει
Σιωπηλή

Απλώνει ανθούς
Στο φεγγαρόφωτο
Χωρίς προορισμό
Ταξίδι

Κι όμως ταξίδι

Γιάννης Μασμανίδης
από τη συλλογή Διασάφησις, 2010

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

έτσι κι οι επιθυμίες
σα τα όνειρα
ανυπεράσπιστες και μόνες
να ποθούν να ταξιδέψουν την ψυχή
να ποθούν να χρωματίσουν τη ζωή

όπως ακριβώς κι αυτό το τραγούδι!!

Poet είπε...

Καλημέρα, Silena, ωραίο τραγούδι, σε ευχαριστώ. Τα όνειρα είναι όπως ο σημερινός ήλιος μέσα στη χειμωνιάτικη παγωνιά.

IZA είπε...

Πώς να μείνει σιωπηλή η ψυχή; `Οσο και να θες να την κάνεις να σωπάσει αυτή φλυαρεί ακατάπαυστα. `Οσο και να θες να τη φυλακίσεις, τόσο αυτή δραπετεύει. Σε μέρη μακρινά, σε τόπους που θα ήθελες να είχες επισκεφτεί, μα δεν τα κατάφερες. `Αραγε σ' αυτά τα ταξίδια οι ψυχές μας συναντιόνται με άλλες ψυχές; Συνταξιδεύουν ή τα ταξίδια αυτά είναι μοναχικά; Πάντως νιώθω -εν μέρει- τυχερή. Η ψυχή μου ταξίδεψε αρκετά κι ελπίζω να συνεχίσει να ταξιδεύει όχι μόνο μέχρι τα βαθιά μου γηρατειά...αλλά και μετά από αυτά. Πολλά φιλιά, Τόλη μου.

Poet είπε...

Κανείς δεν μπορεί φυλακίσει την ψυχή, Μαρία μου, ούτε εμείς οι ίδιοι τη δική μας ψυχή. Είναι ο αιώνιος δραπέτης από τα κάθε λογής δεσμά. Η ελευθερία, το ταξίδι στο άπειρο. Στην ουτοπία.

Όσο για μετά, ποιος ξέρει, ποιος μπορεί να ξέρει; Μάλλον θα επιστρέψει στο φως, όπου ανήκει. Μαζί με τις αδερφές ψυχές. Καλή σου μέρα, γλυκιά μου.