Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Με το καφέ βελούδινο παλτό στα περιστέρια του Άγνωστου Στρατιώτη

Τρέχω με τα χεράκια ανοιχτά. Γύρω,
Σκορπίζει το κοπάδι έντρομο
(Δεν είν' αληθινός ο πανικός -
Για τη φωτογραφία υποκρίνονται,
Για την αιωνιότητα).
Γελάω (δεν είν' αληθινό το γέλιο -
Είναι μονάχα πανικός προς τα εμπρός).

Φοράω το καλό μου το παλτό :
Ιδιότροπος γιακάς,
Κουμπιά ντυμένα με καφέ βελούδο.

Κάποτε ήταν της γιαγιάς
Μετά της Έλλης, ύστερα δικό μου
Βασανισμένο σε πολλές μετενσαρκώσεις
Μεταποιήσεις και μετακομίσεις.
Ένα κουμπάκι του υπάρχει, κάπου, ακόμα.

Άνθρωποι πέρα δώθε, σκοτεινοί.
(Δεν είναι η ζωή τους,
Υποκρίνονται περίπατο.)
Στο βάθος, φέγγει ο Άγνωστος.
Τόξο το άφθαρτό του σώμα επί τας.

Α, των μαρμάρων η λευκότητα,
Της μέρας των περιστεριών,
του αγνώστου.

Λένε, αυτά τα περιστέρια γίναν σαρκοφάγα.

Παυλίνα Παμπούδη
από τη συλλογή Το μαύρο άλμπουμ, 1999

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καταπληκτικό ποίημα, μου άρεσε

καλό κυριακάτικο απόγευμα
από μένα Poet

Poet είπε...

Έ, αυτή τη φορά δεν κάνω λάθος: Η Παυλίνα στη φωτογραφία. Την αναγνωρίζω από τα τρία άσπρα περιστέρια. Ιδίως από το ντροπαλό εκείνο που μισοκρύβεται.

Poet είπε...

Κι εμένα, Silena, κι εμένα. Κάνε κάτι κι εσύ για την αιωνιότητα. Ζωγράφισέ την με λαμπερά χρώματα. Να γίνει γιορτή το μελαγχολικό κυριακάτικο απόγευμα και να τιμωρήσουμε τη λήθη.

το πετάλι είπε...

τι ωραίο παλτουδάκι
έχει ζεστάνει τόσα παιδικά κορμάκια
ιστορία ολόκληρη...το παλτό

να το έχει άραγε ακόμη, η Παυλίνα;

(νομίζω, το πέτυχες επιτέλους. Αυτή πρέπει να είναι...
η λάμψη του βλέμματος της Παυλίνας)

Poet είπε...

Έριδες περί της ερμηνείας του ποιήματος της Παυλίνας Παμπούδη (εις το διηνεκές) :

Νίκο μου, αφού λέει στο τέλος : «ένα κουμπάκι του υπάρχει, κάπου, ακόμα». Αυτό έχει απομείνει.

Καλά η λάμψη αλλά το τσουλούφι που πέφτει στο μετωπάκι της; Αυτό είναι πιο χαρακτηριστικό.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

ένα μόνο κουμπάκι έχει μείνει...λέει η Παυλίνα και σκέφτομαι το δικό μου, το κατακόκκινο παλτουδάκι, τόσο κόκκινο που ζαλιζόμουνα και το έβγαζα...προσποιούμενη πως ζεσταινόμουν!
δεν έμεινε τίποτα, ούτε καν μια φωτογραφία, αφού σε όλες το κρατάω...

ζουζούνι είπε...

Καλησπέρα!!! Με μια φωτό από Κυριακή του περασμένου αιώνα...

Καλέ, Τόλη, (λέει το Παιδί),γιατί μου το έκοψες το ποίημα; Δεν σ' άρεσε που τα περιστέρια γίναν σαρκοφάγα; Βάλε, σε παρακαλώ και τους άλλους στίχους...

55fm είπε...

Tόλη μου,υπέροχο!!!Με αγκαλιάζει το ποίημα και η φωτογραφία!

Poet είπε...

Πολύ θα ήθελα να σε δω με το κόκκινο παλτουδάκι σου, Τζούλια μου, στην τότε ηλικία της Παυλίνας. Κρίμα που χάθηκε!

Τι σύμβολο και το παλτό! Όχι τώρα, την εποχή που ελάχιστα παιδιά (και μεγάλοι) το είχαν. Σύμβολο προστασίας, θαλπωρής και, βεβαίως, οικονομικής άνεσης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μεγάλο παλτό του πατέρα μου «που στον βαρδάρη μας χωρούσε και τους δυο».

Poet είπε...

Πω, πω, τι έπαθα! Χίλια συγγνώμη (στο παιδί), Παυλίνα μου. Δεν πρόσεξα τους στίχους στην επόμενη σελίδα. Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό. Προφανώς από τη συγκίνηση για το ποίημα.

Έχω ήδη στείλει στη Τζούλια τους στίχους που παρέλειψα, ο τεχνικά αδαής, για να τους προσθέσει εκείνη το γρηγορότερο.

Και ... όχι, δεν μου αρέσει που τα περιστέρια γίναν σαρκοφάγα. Φευ, όχι μόνο τα περιστέρια.

Poet είπε...

Σε αγκαλιάζω κι εγώ, Ουρανία μου. Ένα τίποτα μπροστά στο ποίημα και τη φωτογραφία αλλά η αγκαλιά μου είναι το μόνο που έχω.

ξωτικό είπε...

Eντάξει όπως το είπες το κάνατε !!! αποτρελλαθήκαμε εντελλώς ,απο γλύκα απο νοσταλγία από ποίση και ζωγραφιές και φωτογραφίες απο λόγια μεστά που κεραυνοβολούν την καρδιά , τι να πω; φτωχά τα λόγια μου !! ευτυχής που μπορώ να τρυπώνω και να απολαμβάνω τα ...ζουζουνίσματά σας !!!!!!
Αυτή η τελευταία φωτογραφία μου έκοψε τα γόνατα .....
Να είστε καλά και οι δυό ,σας φιλώ με ευγνομωσύνη !!

ζουζούνι είπε...

Νυκτόβιο ζουζούνι, κάνω μια γρήγορη βόλτα στο ήδη Μαρτιάτικο λιβάδι! Καλό μήνα στα ξωτικά του, στα πνεύματα στα πεταλουλούδια και στους δροσουλίτες του! Ευχαριστωωωώ!

55fm είπε...

Kαλό μήνα Τόλη μου!
Κουρνιάζω στη ζεστή αγκαλιά σου!

Poet είπε...

Τι νόμισες, ξωτικούλι, μόνο εσύ θα μας τρελαίνεις με το φεγγαρόφωτό σου και με τις υπέροχες φωτογραφίες σου; Με τη γλυκιά σου τρέλα;

Σσσσσ, μη μιλάς!! Τα ξωτικά πρέπει απλώς να υπάρχουν στη ζωή μας.

Poet είπε...

Καλημέρα, ημερήσιο πλέον ζουζούνι. Μαρτιάτικο και ανοιξιάτικο! Ο Ντίνος μας έστειλε ανοιξιάτικους πίνακες για να διαλέξουμε τη νέα εμφάνισή μας. Κι εγώ να διαλέξω ποίημα.

Πες όμως στην Παυλίνα ότι τώρα πρέπει να πάω να αναρτήσω το ακροτελεύτιο ποίημα από τη συλλογή της. Κι αν σου φανεί λιγάκι μελαγχολικό, δεν πειράζει, ήδη θα ξέρεις ότι έτσι είναι η ζωή. Και για τα ζουζούνια ακόμη.

Poet είπε...

Aνοιξιάτικη Ουρανία μου, ακόμη και τ' αρκούδια με τη μεγάλη ζεστή αγκαλιά έχουν ξυπνήσει. Άραξε εκεί, γλυκιά μου.

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Πάρα πολύ ωραίο ποίημα..
Και να που ήρθαν πάλι οι εποχές που τα παλτά θα ντύνουν πολλά παιδικά κορμάκια..πόσο επίκαιρο τελικά..
Καλό βράδυ..

Poet είπε...

Θα αποχαιρετήσουμε τώρα την Παυλίνα με τα ωραία ποιήματά της, Έλενά μου. Επειδή όμως Λιβάδι χωρίς ζουζούνια δεν γίνεται, κάπου εκεί θα υπερίπταται και θα μας συντροφεύει. Ιδίως τώρα που θα φορέσουμε το παλτουδάκι μας και θα βγούμε να παίξουμε στο χόρτο και να πετάξουμε τον χαρταετό μας.

Καλημέρα, έστω και σκοτεινή.