Προχωρώ.
Μετατοπίζεται με κόπο ο βαρύς αέρας.
Ακατάπαυστα.
Λαβαίνουν οι σκιές σχήματα ιδεών.
Άγνωστα είδη, σαρκοφάγα -
Πρέπει να βιαστώ.
Κρύο Σαββάτου, ξημερώνοντας Τετάρτη,
Οσμή Παρασκευής, κακό σημάδι.
Νύχτες σε κύκλο, συνεχόμενες
Και ανοιχτές στον κάτω κόσμο.
Τέλος του χρόνου. Πρέπει να βιαστώ
Να παραδώσω το γραφτό μου.
Πρέπει να βιαστώ. Όλο πιο δυνατά
Ακούγεται,
Όλο πιο δυνατά,
Να κλαίει με λυγμούς ένα παιδί
Πεσμένο μπρούμυτα στο παρελθόν.
Παυλίνα Παμπούδη
από τη συλλογή Το μαύρο άλμπουμ, 1999
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
« ... Ακούγεται,
όλο πιο δυνατά,
να κλαίει με λυγμούς ένα παιδί
Πεσμένο μπρούμυτα στο παρελθόν».
Από τους πιο συγκλονιστικούς στίχους που έχω διαβάσει. Αξίζει αυτό το ποίημα να διανυκτερεύει στο Λιβάδι.
Συγκλονιστική είναι και η φωτογραφία. "Nothing to be said", Samuel Beckett, Waiting for Godot.
Καλησπέρα, Poet, σ' ευχαριστώ πολύ...
Στη φωτό είμαι στο περιβόλι μου, στον Αετό, και κοιτάζω τον γατούλη μου τον Πούκυ, να μου φέρνει για δώρο ένα σκοτωμένο φίδι!
(Την απομυθοποιώ ή την μυθοποιώ τώρα;)
Απομυθοποιείς τη φωτογραφία και μυθοποιείς τον Πούκυ. Όταν, μάλιστα, διαθέτεις δικό σου περιβόλι, μυθοποιείς και τα ζουζούνια. Καλό βράδυ, Παυλίνα.
συγκλονιστική ποίηση
της ψυχής, της ζωής, του πόνου
των άρρητων σκιών του νου
σα μαχαίρι να σκίζει τα σωθικά
μοιάζει τούτος ο αέρας
κι εγώ να πρέπει να προλάβω το ξημέρωμα...
καλή σου μέρα
Προσοχή όμως σε δύο σημεία, Silena μου.
- Το ξημέρωμα είναι πάντα εδώ
- Μην πιστεύεις τη φωτογραφία αυτή. Η Παυλίνα δεν μεγάλωσε ποτέ (ευτυχώς). Είναι πάντα το παιδί μπροστά στον Άγνωστο (και το άγνωστο).
Καλή σου μέρα.
Δημοσίευση σχολίου