Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Ο Παύλος


Με παντελόνια ως το γόνατο,
Αμήχανος,
Σα να το ξέρει
Πως τώρα που τον βλέπω είναι νεκρός.
Νεκρός όχι δεκατριών, ενήλικος,
Πενήντα χρόνων και.

Ντρέπεται
Ντρέπεται, θα 'θελε να φύγει.

Επίσης, μοιάζει λίγο κακιωμένος.
Σα να ξέρει
Πως του 'χω πάρει τ' όνομα.
Πως έπαιξα, παιδί, με τα γυαλάκια
Και τους δοκιμαστικούς σωλήνες του.
Πως κάποια μέρα έσπασα
Τη ζυγαριά κενού αέρος.

Και φταίω εγώ
Που χάθηκε το μέλλον του
Οι μνήμες και τα οστά του.

Παυλίνα Παμπούδη
από τη συλλογή Το μαύρο άλμπουμ, 1999

9 σχόλια:

Poet είπε...

Υποθέτω ότι η Παυλίνα είναι το ζουζούνι με τον τεράστιο φιόγκο στα μαλλιά. Και τι είναι αυτό που κρατάει στα χεράκια της; Βιβλίο; Από τόοοοτε έγραφε;

ζουζούνι είπε...

Poet, λάθος υποθέτεις... Ο πατέρας μου και τ' αδέρφια του είναι στη φωτό. Α, πρέπει να σου στείλω τη "μυθιστορία" μου, τη Χάρτινη Ζωή να δεις τα περί των προγόνων μου μέχρι τον πρόπερασμένο αιώνα...

Poet είπε...

Ωχ, πάλι λάθος! Δεν κάνω άλλη υπόθεση. Θα περιμένω να διαβάσω τη Χάρτινη Ζωή.

το πετάλι είπε...

πάλι λάθος, Τόλη,
μέχρι το τέλος θα δικαιωθείς...
κάποιο θα πετύχεις!

Poet είπε...

Α, πα, πα, δεν ξαναδοκιμάζω. Την έχει φοβηθεί το μάτι μου.

ζουζούνι είπε...

Το Μαύρο Άλμπουμ, Τόλη μου (υπαρκτό και ως αντικείμενο -εκτός από βιβλίο) είναι το οικογενειακό άλμπουμ με τις φωτό των προγόνων μου - μέχρι τρίτης γενιάς... Βεβαίως, κάποια στιγμή εμφανίζονται μέσα και μερικές δικές μου τυχαίες παιδικές φωτό...
Στο βιβλίο δεν υπάρχουν οι φωτό - όταν άρχισα να ανεβάζω τα ποιήματα στο FB σκέφτηκα να τις σκανάρω για να το "εικονογραφήσουν"...

Poet είπε...

Και πολύ καλά έκανες, Παυλίνα μου. Αυτή η «εικονογράφηση» είναι πρωτότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα, δίνει μιαν άλλη διάσταση στην ανθολογία.

Ωραίο και πρωτότυπο ήταν επίσης να εμπνευστείς μια ολόκληρη ποιητική συλλογή από τις οικογενειακές φωτογραφίες. Ήδη μου έχεις μεταδώσει την εξαιρετικά έντονη συναισθηματική φόρτιση.

ζουζούνι είπε...

Να δεις που ήταν πρωθύστερη η έμπνευση... Είχα γράψει 2-3 ποιήματα που μου φαίνονταν κάπως πολύ "περιγραφικά" (που δεν το συνηθίζω). Κάτι μου θύμιζαν, κάτι μου θύμιζαν... Και τελικά, βρήκα αυτό το μαύρο άλμπουμ στο σπίτι της θείας μου (αυτής με τον μεγάλο άσπρο φιόγκο) και θυμήθηκα πως το είχα ξεφυλλίσει (και μόνο 1 φορά) πριν από χρόνια. Της το πήρα και συνέχισα ευθαρσώς!

Poet είπε...

Μόνο μία φορά αλλά φαίνεται ότι κάποιες φωτογραφίες είχαν αφήσει τα αχνά αποτυπώματά τους στο άλμπουμ της μνήμης σου και, με τη γνωστή μυστηριώδη διαδικασία, μετουσιώθηκαν σε ποίηση χρόνια αργότερα.