(Νυχτερινός κήπος, ακρυλικό, 50Χ70, έργο της Παυλίνας Παμπούδη)
... Και οι εφημερίδες προπαγανδίζουν
Τη μητρότητα,
Την άλφα οδοντόκρεμα
Και το ριλάξ της Κυριακής κοντά στη φύση.
Οι άνθρωποι κυκλοφορούν και βιάζονται
Κρατώντας παραμάσχαλα
Τη σαρκοφάγο των επιχειρημάτων τους
Με τις καταστάσεις, τους ισολογισμούς
Και τα εγχειρίδια.
Διορθώνοντας κάπου κάπου, αμέριμνοι,
Αυτόν τον διακριτικό υπαινιγμό θηλιάς.
Κυκλοφορούν και βιάζονται ... Δεν είν΄ αστείο;
Άκου.
Ακόμα,
Στην καρδιά μου
Ένας άνεμος
Να εξομολογεί τα δέντρα.
Παυλίνα Παμπούδη
από τη συλλογή Σχεδόν χωρίς προοπτική δυστυχήματος, 1971
ενότητα Α' Η πόλη
Τη μητρότητα,
Την άλφα οδοντόκρεμα
Και το ριλάξ της Κυριακής κοντά στη φύση.
Οι άνθρωποι κυκλοφορούν και βιάζονται
Κρατώντας παραμάσχαλα
Τη σαρκοφάγο των επιχειρημάτων τους
Με τις καταστάσεις, τους ισολογισμούς
Και τα εγχειρίδια.
Διορθώνοντας κάπου κάπου, αμέριμνοι,
Αυτόν τον διακριτικό υπαινιγμό θηλιάς.
Κυκλοφορούν και βιάζονται ... Δεν είν΄ αστείο;
Άκου.
Ακόμα,
Στην καρδιά μου
Ένας άνεμος
Να εξομολογεί τα δέντρα.
Παυλίνα Παμπούδη
από τη συλλογή Σχεδόν χωρίς προοπτική δυστυχήματος, 1971
ενότητα Α' Η πόλη
Αναρτήσεις
11 σχόλια:
Το ποίημα αυτό το είχα γράψει στα 18(!) μου, όταν αναρωτιόμουν μήπως θα έπρεπε να εγκαταλείψω (!)την ποίηση και να γίνω γεωπόνος (!)Καλησπέρα Poet!
Τι καλά που έκανες και δεν την εγκατέλειψες! Τούτο εδώ κλείνει μια τόση δα τρυπούλα στην ψυχή μου από όπου έμπαινε παγωμένος αέρας!
Καλησπέρα, Παυλίνα και Τόλη και όλη η παρέα. Εδώ είμαι και σας βλέπω και σας διαβάζω και σας απολαμβάνω, κι ας μη φαίνομαι.
Παυλίνα, ξέροντας πόσο αγαπάς τα φυτά... συνειδητοποιώ μεν πως η Γεωπονική επιστήμη έχασε... αλλά η ποίηση θα την αποζημιώσει! Εξάλλου τελικά, νομίζω τα συνδύασες τέλεια στη ζωή σου... ό,τι αγαπούσες, ποίηση, κηπουρική, ζωγραφική, ζώα... είναι ο καμβάς της ζωής σου
Καλημέρα, κοριτσάκια, και πάλι με τη σαλονικιώτικη λιακάδα.
Ξέρεις τι μου θύμισε αυτό το ποίημά σου, Παυλίνα μου; Εκτός βέβαια από τον άνεμο στην καρδιά μας που επιμένει πάντα να εξομολογεί τα δέντρα. Σε ηλικία λίγο μεγαλύτερη από τα 18 σου, βρεθήκαμε στην Αθήνα με τον αδερφικό μου φίλο Πόλη Πετρόπουλο.
Βλέπαμε τους ανθρώπους πολύ, μα πάρα πολύ βιαστικούς στην Πανεπιστημίου και λέγαμε να σταματήσουμε κάποιον, σοβαρό, καλοντυμένο κτλ κτλ, και να τον ρωτήσουμε: «Mα γιατί τρέχετε, κύριε; Συμβαίνει κάτι σοβαρό;» Έτσι απλώς για να απολαύσουμε την έκφρασή του. «Δεν είν' αστείο;»
Ξέρω ένα καλύτερο από την γεωπόνο σου. Εμένα που έγινα σύμβουλος επιχειρήσεων. Εκεί να δεις διχασμό προσωπικότητας. Κράτησα όμως πάντα την ποίηση μακριά από τα γραβατοφορεμένα σκυλιά.
Αφού κατάφερε η Παυλίνα και σ' έβγαλε από την απομόνωσή σου, Αγγελικούλα μου, τι άλλο να πω εγώ; Το ζεστό μας χέρι στον παγωμένο αέρα σου;
Να μην ξεχάσουμε και το facebook, Τζούλια μου. Χάρη σ' εκείνο γνώρισα κι εγώ καλύτερα την Παυλίνα. Αλλιώς θα παρέμενε ένα όνομα μακρινό στις ανθολογίες της γενιάς της. Και, φυσικά, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Poet, field of dreams, μωβ, Αγγελικούλα, ευχαριστώ για τις επισκέψεις στο φιλόξενο λιβάδι! Το οποίο, βεβαίως δεν έχει, ευτυχώς καμιά σχέση με τις ανθολογίες - αυτές δεν τις συμπαθώ γιατί συνήθως αναπαράγουν μηχανικά η μια την άλλη... (Εξ ου και φρόντισα να κάνω και μια Αυτοανθολογία να υπάρχει!) Πραγματικά, το FB είναι καταπληκτικό, ιδίως για εμας τους ασώματους, πνευματικούς και πνευματώδεις!!
Καλημέρα στην παρέα και πάλι με τη λιακάδα. Και, ιδιαίτερα, στη φιλοξενούμενη ποιήτρια και φίλη.
Εκτός από την ογκώδη συγκεντρωτική έκδοση, κι εγώ σκέφτομαι να εκδώσω κάποιου είδους Selected poems, Παυλίνα μου. Είναι όμως κι αυτό το «ποιο να βάλεις, ποιο ν' αφήσεις έξω» που με προβληματίζει.
Το fb είναι καταπληκτικό πράγματι. Για δες πόσοι άνθρωποι μας «λάικ» και δεν το ξέραμε! Και εθιστικό.
Όταν γίνεται διακοπή, είναι σαν να μας λείπει η δόση μας. Έστω λοιπόν. Μικρά παιδιά είμαστε και παίζουμε.
Παιδός η βασιλείη...Κάνουμε λοιπόν πολύ καλά!!!!
Το FB μας ταιριάζει απόλυτα (γενικά, το διαδύκτιο): είμαστε όλοι συντονισμένοι στον ιστό του, χωρίς να μας απασχολεί ούτε τόπος ούτε χρόνος (εδώ, π.χ., απαντώ από Εξάρχεια, με τη λιακάδα της 16ης του μήνα, στη Θεσσαλονίκη και στη λιακάδα της, της 11ης!)Τι πιο ποιητικό;
Αν προσθέσουμε και το αναπόφευκτο ερωτικό στοιχείο (εκτός τόπου και χρόνου), η ποιητικότητα φτάνει στην αποθέωσή της.
Εκπληκτικό !
Δημοσίευση σχολίου