Ιστορία χωρίς τέλος

Πώς άραγε πεθαίνει ένας μοναχικός άνθρωπος
πώς μεταλλάσσεται η ψυχή του
σε αστρικά γονίδια
το χέρι του θεού μες στους αιώνες
που αναδεύει τη νιότη

Τι να θυμάται η αρχέγονη ψυχή του
καταρρέοντα χρώματα
κι αναγεννήσεις πόνων
το σφύριγμα του ανέμου εκσφενδονίζει
κωδικούς μηνυμάτων
στις ρίζες των κυττάρων όπου
η ζωή κάμπτεται
στην άκρη του ράμφους τους πουλιά
μεταφέρουν ανταύγειες
και παφλασμούς κυμάτων

Ποια είναι η ταυτότητά του
ο προορισμός του έστω
έτσι γυμνός και μόνος που αιωρείται
στις σήραγγες του χρόνου
έπαθλο αναπότρεπτα
της αιωνιότητας.

Βασίλης Φαϊτάς
αδημοσίευτο