Παράπονο

Είμαι στον κήπο και
ακούω το τριζόνι σου
μιλώ στα δειλινά σου.

Παράπονο το 'χω.
Στ' αγγόνι σου μονάχα και στη μάνα
Το γιο σου
μήτε που ήρθες να τον δεις
απόταν πέθανες.
Μεγάλωσα,
δεν είμαι πια παιδί, το ξέρω.
Μα εγώ
σαν άθυρμα τον σκοίνο σου λατρεύω.
Και τον μικρό βασιλικό στο πεζουλάκι
σού ποτίζω.
Και κάθε που κόβω
ένα γεράνι
αψιά
μία μυρωδιά
το χώμα σου πασκίζει
να ξυπνήσει.
Δικά σου πράγματα
τώρα που η σάρκα σου σαπίζει.

Τι κι αν μεγάλωσα;
Ξαρμάτωτους ο χρόνος μας αφήνει.
Και κάποτε
τις κούκλες η καρδούλα μας ξεθάβει
παίζοντας
- ας κάνει τη σκληρή
κι ας τη μολεύει
η χαμέρπεια.

Γαλήνιο φάντασμα
στη γαλανή του θέρους νύχτα
το τέκνο σου εισάκουσε.
Τώρα που έχει Θεόν ο ουρανός.
Κι άδειο δε μνήσκει
το Στερέωμα
στα Ύδατα του Πόνου.

Ιωάννης Σεβαστιανός Ρώσσης
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό κουκούτσι,
τεύχος 2, άνοιξη - καλοκαίρι 2010