Και τώρα; Τι να κάνουμε σύντροφε Λένιν;
Τώρα που καταρρεύσαμε εκ βάθρων
τώρα που - αλλίμονο - τέλειωσαν πια
όλα τα βήματα μπρος
- κι όλα τα βήματα πίσω ...
Για το θεό, δαιμόνιε! Παρ' Έλλησιν Ουράλιε Δία.
Κάνε κάτι και για μας
- τους τελευταίους των τελευταίων, άλλωστε, πιστών σου.
Δος ημίν λύση!
Σκέψου ένα σωτήριο κόλπο, ακόμη
- το ύστατό σου, έστω ...
Να ξεκινήσει πάλι απ' την αρχή, το χοντρό
που χάλασε παιχνίδι μας.
Οι μάζες θα συρρεύσουν πάλι.
Σαν κεραυνό απ' το μανίκι - ή την τραγιάσκα - βγάλε
ρίξε στο έρημο τραπέζι,
τον έσχατο εναλλακτικό βαλέ σου, τον κρυφό.
Μια συναρπαστική, επαναστατική ας πούμε, αφαίρεση
της μεθεπόμενης - ασφαλώς σοβιετικής - χιλιετίας.
Του αορίστου μεταμέλλοντος την εκτυφλωτική μακέττα.
Τη νιοστή μας Διεθνή - του Διαστήματος.
(Ή - μεταξύ μας - μια φραστική τουλάχιστον
διέξοδο, απ'΄το οικτρό μας δράμα
- ή ένα πρόσχημα, απλώς, να βολευτούμε.)
9/5/90
Πάνος Θασίτης
ένα από τα «Ανέκδοτα ποιήματα»
που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Εντευκτήριο,
στις «Σελίδες για τον Πάνο Θασίτη»,
τεύχ. 90, Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2010
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Τι να κάνουμε ..
Καλά να μην έχουμε βαρβάρους ,
μα ούτε έναν από μηχανής θεό ;
Δράμα οικτρό ..
καλά τα λέει ο ποιητής
Την καλησπέρα μου
Ο Πάνος Θασίτης (1923-2008) ανήκει στην περίφημη τριάδα των κοινωνικών ποιητών της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς στη Θεσσαλονίκη (Αναγνωστάκης - Κύρου - Θασίτης), που ονομάστηκε «γενιά της ήττας». Της ήττας βέβαια του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα. Την αρχική διάψευση των ονείρων και των αγώνων αυτής της γενιάς, ακολούθησε η οριστική διάψευση με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Καταλαβαίνεις λοιπόν, Ανιρέτα μου, την πίκρα, τον σαρκασμό και τον αυτοσαρκασμό που τόσο χαρακτηριστικά εκφράζει αυτό το ποίημα. Κάτι που είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουν οι νεώτερες γενιές μετά τόσα και τόσα χρόνια.
Καλή σου μέρα.
Και επειδή Τόλη μου δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν οι νεώτερες γενιές, κάποιοι το εκμεταλεύονται και τους πουλάν το παραμύθι ότι ο Λένιν μπορεί να νεκραναστηθεί ως νέος Χριστός. Καλό απόγευμα.
τι συνταρακτικό ποίημα...και πόσο επίκαιρο...
κι αυτός ο τελευταίος στίχος, καταπέλτης...
Να΄σαι καλά Τόλη που τα αλιεύεις σε τόσο βαθιές και σκοτεινές θάλασσες...
εκπληκτικό!
Αυτό συμβαίνει με όλες τις θρησκείες, Ντίνο μου. Τους εμπνευσμένους δάσκαλους ακολουθούν οι τσαρλατάνοι και η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Συχνά με τραγικές συνέπειες.
Τζούλια και Νίκο, αυτή η βαθιά, σκοτεινή και ταραγμένη θάλασσα είναι η ψυχή εκείνων που πίστεψαν σε κάτι ωραίο, σε μια αλλιώτικη ζωή και διαψεύστηκαν οικτρά.
Και όμως. Πιστεύω ότι κάποτε η ομορφιά και η αθωότητα θα νικήσουν τη χυδαιότητα, οι κόκκινες σημαίες τα δολάρια.
Αυτή είναι μια ευκαιρία για τους αναγνώστες του ιστολογίου να διαβάσουν και άλλα ποιήματα του Πάνου Θασίτη, να διαβάσουν τον Μανόλη Αναγνωστάκη και τον Κλείτο Κύρου αλλά και άλλους κοινωνικούς ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, όπως τον Άρη Αλεξάνδρου, τον Δημήτρη Δούκαρη, τον Μιχάλη Κατσαρό και τον Τάσο Λειβαδίτη.
Δημοσίευση σχολίου