Όπως η Αντιγόνη που κλαίει γοερά ζητώντας τη μάνα της, «Η μαμά μου ... αχ! θέλω τη μαμά μου ...» φωνάζει, και όταν μια κυρία τη ρωτάει, πού είναι η μαμά της, «πήγε να ψωνίσει και έχει αργήσει να επιστρέψει», της αποκρίνεται, και τότε την παίρνει και προσεκτικά την οδηγεί στο κρεβάτι της, η νοσοκόμος υπηρεσίας του γηροκομείου.
*
Όπως η ηλικιωμένη γυναίκα στο ημιώροφο του ξενοδοχείου, που, όσην ώρα παίρνει το πρωινό της, μονολογεί ψιθυριστά και νεύει σαν ν' απευθύνεται στα πιάτα και στα κύπελα, κι ύστερα διπλώνει με επιμέλεια ένα κομμάτι κέικ στη χαρτοπετσέτα και σηκώνεται ψιθυρίζοντας λέξεις απόγνωσης στο κέικ που θα γλυκάνει τον τρόμο της μοναξιάς της στο δωμάτιο τη νύχτα.
Γιώργος Χ. Θεοχάρης
από τη συλλογή Από μνήμης, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Πω πω... Τι σπαρακτική εικόνα μοναξιάς είναι αυτή; Γροθιά στο στομάχι...
Σε φιλώ.
Ακριβώς, Λίνα μου. Σπαρακτική εικόνα απώλειας και μοναξιάς. Που σε κάνει να σφίγγεις με ευγνωμοσύνη ένα χέρι συντροφικό.
Δημοσίευση σχολίου