Όπως, καμιά φορά, λικνίζοντας το θυμιατό πάνω απ' το μνήμα, η μάνα μου αρχίζει μιαν άηχη κουβέντα, κι εγώ, που το αντιλαμβάνομαι απ' των χειλιών της την ανεπαίσθητη κίνηση, μετακινούμαι λίγο πιο πέρα, αφήνοντάς τη να συνεχίσει τα παθητικά κρυφομιλήματα με τον πατέρα.
*
Όπως φτάνει κάποτε η ώρα που το αβάσταχτο βάρος του χρόνου λυγίζει τα πόδια σου και λυπάσαι που δεν μπορείς να εκφράσεις σωματικά της ψυχής σου το φούντωμα, της ψυχής που τώρα πια κατοικεί σε ερείπια.
Γιώργος Χ. Θεοχάρης
από τη συλλογή Από μνήμης, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου