Κάποιες νυχτιές, αλήθεια συλλογιέμαι
αν μοιάζει ο θάνατος καθόλου με τον ύπνο,
που έρχεται βαθύς, χωρίς να τον προσμένεις
κι αφήνει ατέλειωτους τους λίγους λογισμούς σου.
Θυμάμαι τη νυχτιά που έφυγε ο πατέρας,
ενώ η πνοή αργά τον αποχαιρετούσε,
πως άπλωνε το χέρι ν’ αρπαχτεί από κάπου,
σα να ’ταν κάτι ακόμα, που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.
Κάποιες φορές τον νιώθω να γυρνά θλιμμένος
μες τις καμάρες του σπιτιού, να συλλογιέται,
σιμά να κοντοστέκεται σε μένα
κι είναι σαν κάτι να μου πει να θέλει,
ψάχνοντας κάτι που τα θλιβερά του μάτια,
δεν πρόλαβαν να ιδούν ακόμη.
Χρυστάλλα Μαγγανή
από τη συλλογή Το κοράκι και το δέντρο, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
κάποια ποιήματα πονούν τόσο ..
Κι εμένα, Ανιρέτα μου. Νομίζω ότι αυτό είναι μια ένδειξη γνησιότητας της έκφρασης.
30xρονια πέρασαν..και ακόμα πνοη ονείρου στα όμορφα κα στα δύσκολα!!!
Καλημέρες!! με χαμόγελο όμως Ποιητή μου!! :)
Αυτή η μνήμη είναι ισόβια, Πέλα μου. Και ο πόνος της, με τρόπο παράξενο, γλυκαίνει το χαμόγελο. Καλή σου μέρα.
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΧΑΡΑΣ
Αν μπορούσα να κρατήσω
εκείνη τη στιγμή της χαράς,
να την παρατείνω στο χρόνο,
δια-τείνοντας την σ’ όλη τη διάρκεια του,
σ’ όλο το άπειρο των στιγμών του,
μες τους διάχυτους αιθέρες
που θριαμβολογεί μια τρομπέτα,
μες τους αγρούς της διαρκούς εξέγερσης
των παπαρούνων και των λουλουδιών,
μες τον τρελό χορό των πυρφόρων
και των άλικων νεράιδων,
ολβία θα με κράζανε και μακαρία,
μέχρι και πέρ’ από το τέλος
ετούτης της ταπεινής μου ύπαρξης.
Αυτό φίλε/η Ιλυς του χρόνου νομίζω πως είναι κάτι πιο ευχάριστο. Βέβαια με την προϋπόθεση να μπορούσαμε εμείς οι θνητοί να σταματήσουμε το χρόνο.
Από τη συλλογή "Διέξοδος".
Σε ευχαριστούμε και γι' αυτό το ποίημά σου, Χρυστάλλα. Πράγματι πιο ευχάριστο.
Δημοσίευση σχολίου