Πόσα άχρηστα πράγματα μαθαίνεις χωρίς καν να ρωτήσεις.
Ανοίγεις την τηλεόραση και αμέσως μετά την κλείνεις. Έμαθες κάτι που δεν σε ενδιέφερε. Φοβάσαι μήπως γνωρίζεις λιγότερα από ότι οι άλλοι γύρω σου. Την ανοίγεις ξανά. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να μην ξέρεις τι να πεις όταν βρίσκεσαι με τον άλλο. Και όταν μιλάτε για ακίνδυνα πράγματα, είναι καλός σύμβουλος οι κοινοτοπίες, η ορισμένη κοινή γνώμη που επέλεξες.
Λόγια δυνατά
ο αέρας τα πήρε
παραπονιέμαι.
Βρήκες το χρόνο να περπατήσεις. Επιτέλους. Μετά από ένα δωδεκάωρο εργασιακής «απραξίας», σκυφτός και αμίλητος, βρήκες το χρόνο. Είναι αργά. Περιδιαβαίνεις τους δρόμους και αποτυπώνεται στο μυαλό σου ένα διαφημιστικό πανό, μια φωτεινή επιγραφή, μια εκπομπή από την τηλεόραση που κείτεται σε μια βιτρίνα προς πώληση. Εάν πάρεις το μετρό, θα δεις άλλα διαφημιστικά μηνύματα, έτσι για να αλλάζεις καταστάσεις. Κάποιες φορές, εάν είσαι τυχερός, μπορεί και να ακούσεις ήχους κλασικής μουσικής.
Πρέπει να γνωρίζεις πολλά και να λες λίγα. Έτσι για να μην εξάπτεις την ανταγωνιστική διάθεση των άλλων. Μπορείς να μιλάς στους άλλους με οικονομικούς όρους και για τα σύγχρονα χρηματοοικονομικά μέσα, αλλά ποτέ δεν πρόκειται να τους αποκαλύψεις ότι το λουλουδάκι που μόλις πριν τσαλαπατήθηκε ονομάζεται «anthemis tinctoria» και ότι οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν αφιερώσει στη θεά Άρτεμη.
Ντενίζ Παναγιωτοπούλου
από το ποιητικό βιβλίο Η εξομολόγηση μιας σφήκας, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Πόσα άχρηστα πράγματα, πόσο ψεύτικη γίνεται η ζωή, πόσα όμορφα και αληθινά μας διαφεύγουν;
Το τελευταίο χρόνο που όπου σταθώ και όπου βρεθώ ακούω για την οικονομία, το νιώθω αυτό περισσότερο από ποτέ.
Καλημέρα Τόλη μου
Πρόκειται για ποιήματα ή για πεζά κείμενα; Αυτή την αμφιβολία διατυπώνει φίλος ποιητής στο σχόλιο που αργότερα ο ίδιος διέγραψε. Πράγματι είναι ένα θέμα αυτό. Την ίδια αμφιβολία είχα εκφράσει κι εγώ πριν αναρτήσω τα κείμενα σε μήνυμά μου προς την Ντενίζ Παναγιωτοπούλου.
Με έπεισε τελικά να τα δημοσιεύσω η λιτότητα, η σεμνότητα και η ιδιαίτερη ματιά της στα πράγματα αλλά και η ίδια η αμφιβολία που λειτούργησε θετικά και όχι αρνητικά. Ας εκληφθεί αυτό και ως μία ενθάρρυνση προς τους νέους ποιητές στον εξαιρετικά δύσβατο δρόμο που επέλεξαν να ακολουθήσουν.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, Μαρία μου. Με την εξαίρεση εκείνων που πραγματικά πλήττονται από την κρίση, ο θρήνος των υπόλοιπων είναι για το παντεσπάνι. Εκτός από γελοίο, αυτό είναι και πραγματικά επικίνδυνο σε μια χώρα που εξακολουθεί να είναι μεταξύ των πλουσιότερων στον κόσμο. Φαίνεται να μας έχουν πείσει τα ανθρωποειδή της πολιτικής ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τρίτο αυτοκίνητο και πέμπτο κινητό.
Στο μεταξύ, μέσα στον κοπρώνα αυτό της κατανάλωσης και της ευτέλειας, χάνουμε την αλήθεια και την ομορφιά της ζωής. Όχι εσύ όμως, καλή μου, ευτυχώς όχι εσύ και αρκετοί άλλοι. Καλή σου μέρα.
Oνειρεμένο μου λιβάδι ανασαίνω!
Τόλη μου,πόσα άχρηστα πράγματα μας αιχμαλωτίζουν και μας ξεπουλάνε!
Φιλιά πολλά!
Καλημέρα!
Μου αρέσει όμως ..
γραφή καθαρή,λιτή, περιεκτική .
είτε πεζό λέγεται
είτε ποίημα ..
Την καλησπέρα μου ..
Στο δικό μας ψηφοδέλτιο έχεις εκλεγεί από καιρό, Ουρανία μου. Και χωρίς καν να δηλώσεις υποψηφιότητα. Άχρηστη δεν είναι η ποίηση και η ομορφιά της ζωής αλλά τα καθρεφτάκια και οι μεταξωτές κορδέλες τους. Σε φιλώ, γλυκιά μου.
Αυτό το «όμως» είναι το καλύτερο επιχείρημα, Ανιρέτα μου. Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου