Συνάντησα κάποτε μια μοναχική σφήκα. Αυτήν την ιδιότητα την κέρδισε με την αξία της. Είχε φτιάξει το καταφύγιό της στη στέγη του σπιτιού μου, σε μια χαραμάδα ανάμεσα στα δοκάρια και την ξύλινη οροφή. Δεν την ένοιαζε που ζούσε μόνη της. Η κοινότητα ως έννοια αλλά και ως κατάσταση την άφηνε εντελώς αδιάφορη. Ήθελε να επιβιώνει χωρίς να ακολουθεί συμβάσεις, τώρα θα φάμε, τώρα θα κυνηγήσουμε, τώρα θα ταΐσουμε τη βασίλισσα, τώρα θα πεθάνουμε. Επιπλέον, εξαιτίας μια υπερευαισθησίας στο ακουστικό της νεύρο δεν μπορούσε να αντέξει παρά μόνο το δικό της βουητό, το δικό της βουητό μέσα στη σιγαλιά της σοφίτας ενός εξοχικού σπιτιού.
Έτσι της άρεσε να ζει.
Ντενίζ Παναγιωτοπούλου
από το ποιητικό βιβλίο Η εξομολόγηση μιας σφήκας, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
ζζζζζζζζζζζζζζζζ
ζζζζζζζζζζζζζζζζζ
ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ
απλώς καλησπέρα !!!!
Έλα τώρα, εσύ ούτε μοναχική είσαι (βλ. Νέλλη), ούτε σφήκα. Είσαι ένα φεγγαρόλουστο ξωτικό και, το πολύ, ένα ζιζάνιο. Καλό βράδυ.
Kάθε ¨"εγώ " δεν είναι μονάδα..
είναι έναστρος ουρανός
κόσμος πολύπτυχος ..
η αυταπάτη να θεωρούμε το εγώ μας ενα και μονοδιάστατο στηρίζεται σε μια λαθεμένη αναλογία..
σαν σώμα κάθε άνθρωπος είναι ένας,
σαν ψυχή ποτέ..
Από τα λόγια της δικής μου αγαπημένης μοναχικής σφήκας ..
Ερμαν Εσσε
ο λύκος της στέπας
Σε έχασα στο facebook αλλά σε βρίσκω εδώ, Ανιρέτα. Και χαίρομαι.
Εγώ μάλλον θα συμφωνούσα μαζί σου. Δεδομένου, μάλιστα, ότι και ένα μόνο κύτταρό μας είναι μια μικρογραφία του σύμπαντος. Το εσωτερικό διάστημα είναι εξίσου μεγάλο με το εξωτερικό. Και ο άνθρωπος το σημείο ισορροπίας.
Και η ψυχή, το ανεξερεύνητο για πάντα χάος. Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου