Σημείωμα 9ο και 10ο
(η τελική εκδοχή)
Βαρέθηκα να είμαι το σκιάχτρο αυτού του ιδιότυπου ψυχιατρείου. Τα χάπια που μου έδιναν δεν τα κατάπινα, τα συγκέντρωνα. Τώρα έχω ένα πολύχρωμο σύνολο από δαύτα και σκέφτομαι αν πρέπει να τα καταπιώ ή να τα διαλύσω σε νερό. Όπως και να 'χει, θα στενοχωρήσω του θεοσεβούμενους. Θα σε πάρω και εσένα μαζί, για συντροφιά. Έτσι δε θα βρεθεί κανείς να ειδοποιήσει τους δικούς μου. Τα βιβλία μου τα πέταξα. Δε θα μου χρειαστούν. Ευτυχώς το σώμα μου είναι σφριγηλό και νεανικό, οπότε θα το καλοδεχτεί ο ιατροδικαστής. Αν ξαναγεννηθώ, ελπίζω να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ βαρετό. Μάλλον θα διαλύσω τα χάπια σε νερό. Ίσως το μείγμα δώσει λίγο χρώμα στη ζωή μου ...
Ν. Γ. Λυκομήτρος
από τη συλλογή Ιχνηλάτες του τέλους, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
13 σχόλια:
Mια γλυκιά καλημέρα στους ποιητές
κι ας ...μας μαύρισαν την ψυχή !!
Μεγάλο το βάρος του σχολιασμού απο ένα απλοϊκό ξωτικό...ας με συγχωρήσει ο Ποιητής αλλά να...πως να το πώ
τα βρήκα λίγο εγκεφαλικά ,με μιαν ελαφρά απόχρωση κυνισμού (που δεν μου ταιριάζει ),αποστασιοποιημένα απ'το συναίσθημα της απόγνωσης ...
λίγο ...σαν παιχνίδι με τον Θάνατο.
Ευτυχώς βέβαια , γιατί όπως λέει κι ο ίδιος αυτοί που το ένοιωσαν αληθινά δεν υπάρχουν πια..
Κράτησα όμως απ'τον ποιητή έναν άλλο στίχο που μου άρεσε:
"...καθώς οι πάντες μιλούν συνωμοτικά
και υποπτεύονται ο ένας τον άλλο
χωρίς να μετανιώνουν για τα λάθη τους.
Η ποίηση υφαίνει τον ιστό της.
Τα περιθώρια στενεύουν."
Καλό μήνα και στους δυό σας !!
Όταν ανθίζουν χίλια λουλούδια, καλό μου καθόλου απλοϊκό ξωτικό, φυσικό είναι να υπάρχουν και χίλιες προτιμήσεις. Εγώ πάντως τείνω να συμφωνήσω μαζί σου. Άλλοι θα διαφωνήσουν. Ωραίο δεν είναι αυτό το μωσαϊκό των απόψεων;
Και το μαύρο χρήσιμο είναι. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να αναδειχτεί το κόκκινο φεγγάρι σου; Και κάτι σχετικό ακόμη. Βρισκόμαστε στο ζώδιο του Σκορπιού. Κυβερνήτης πλανήτης του ο Πλούτων, βασιλιάς του Άδη.
Καλό μήνα λοιπόν.
Αγαπητό ξωτικό
περίμενα με ανυπομονησία την τοποθέτησή σας. Παρόλο που η ποίηση που γράφω είναι βιωματική (την κατατάσσω στη σχολή των post-confessionals) στο συγκεκριμένο ποίημα έχουμε οκτώ διαφορετικές περσόνες που παρουσιάζουν τους λόγους της επικείμενης αυτοκτονίας τους. Όντως, υπάρχει μια κυνική νότα αλλά θεωρώ ότι για να φτάσει κανείς στα πρόθυρα του Άδη θα πρέπει να έχει γίνει αρκετά κυνικός ώστε να μην υπολογίζει τη ζωή του...Μελαγχολική η συζήτηση και δεν θα ήθελα να με θυμάστε μόνο ως "καταραμένο ποιητή". Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως δεν βίωσα κάποτε τα συναισθήματα που περιγράφω. Ευτυχώς, ο Τόλης παρουσίασε και τα υπόλοιπα ποιήματα που δείχνουν και άλλες διαστάσεις της γραφής μου...Επιπλέον, χαίρομαι που σας άρεσαν αυτοί οι στίχοι από την "Αράχνη"...
Νοεμβρίου 2010 5:50 μ.μ.
Ο/Η ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...
Εγώ πάλι θα πω ότι ο κος Λυκομήτρος γράφει με τρόπο δικό του και μάλιστα δεν νομίζω ότι είναι έξω από το πνευμα της εποχής.
Είναι δε η ποίηση του χρωματισμένη από το προσωπικό του στοιχείο και νομίζω ότι ασφαλέστερα θα τον κρίνουμε αργότερα όταν δούμε κι άλλη δουλειά του.
Ας μην φράζουμε τον δρόμο στους νέους!
Αρκετά σάπια κοινωνία τους κληροδοτούμε!
Αφήστε να ανακαλύψουν το δικό τους ΦΩΣ!
Μπορεί κι εμείς να διδαχτούμε από τον τρόπο τους..
Καλό βράδυ!
«Τόπο στα νιάτα», λοιπόν. Ή «αλίμονο στους νέους»; Νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο στην αντιφατική εποχή μας.
Η γνώμη είναι ότι αναπόφευκτα πρόκειται για τις αρχικές ανιχνεύσεις του ποιητή και ότι θα πρέπει να κυλήσει πολύ νερό ακόμη στ' αυλάκι για να αποκρυσταλλωθεί η ποιητική του φυσιογνωμία. Για να διαπιστώσουμε αν πράγματι έχει μια δική του φωνή, πράγμα καθόλου εύκολο.
Υπάρχουν ό λ ε ς οι προϋποθέσεις και δεν μένει παρά η αφοσίωσή του στην ποίηση τα χρόνια που θα έρθουν.
Καλό βράδυ, φίλοι μου.
Φίλοι ποιητές
Μακρυά απο μένα κάθε χροιά "κριτικής" .Βασανίστηκα πολύ για το αν θα έπρεπε να σχολιάσω ,επιπλέον των άλλων, γιατί η ευγένεια και η τρυφερότητα του Ν.Λυκομήτρου (στα προηγούμενα σχόλια)με έκανε να νοιώσω τουλάχιστον σαν ...Μέγαιρα....
Με έκανε όμως επίσης να σκεφτώ (ως μάννα και δασκάλα ) οτι με τα ψέμματα καλό δεν βγαίνει,κι αφού ο Τόλης έχει δημιουργήσει εδώ μέσα μιαν αγαπησιάρικη και φιλική ατμόσφαιρα, που συνήθως απλώς σχολιάζουμε τι συναισθήματα μας δημιουργεί ένα ποίημα που μας βάζει,το αποτόλμησα.
Έζησα άλλοστε 30 χρόνια υπο το βλέμμα των κριτικών (επισήμων και ανεπισήμων) και έχω βαθειά απέχθεια για το είδος.
Χαίρομαι τόσο που υπάρχετε ,που όλες οι άλλες σκέψεις είναι απολύτως δευτερεύουσες !
«Ανάπηρος δείξε τα χέρια σου, κρίνε για να κριθείς», Μανόλης Αναγνωστάκης, Ο στόχος, 1970.
Όπως αντιλαμβάνεσαι, σεμνό μου ξωτικό, διαφωνώ μαζί σου στην περίπτωση αυτή. Άλλο να είναι κανείς κριτικός και άλλο να εκφράζει ευθαρσώς την άποψή του για οποιονδήποτε ποιητή ή ποίημά του. Αφού έχω αναλάβει τον ρόλο του ανθολόγου στο Λιβάδι, και μόνο η ανάρτηση ενός ποιήματος αποτελεί κάποιου είδους διάκριση για τον ποιητή, ιδίως τον νεώτερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι αλάνθαστος ή ότι η γνώμη μου αυτή δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Έχω κυριολεκτικά βαρεθεί να διαβάζω στο διαδίκτυο τους χαρακτηρισμούς «υπέροχο», «καταπληκτικό» και άλλους παρόμοιους για μέτρια ποιήματα. Καλωσορίζω λοιπόν την οποιαδήποτε παρατήρηση ή αρνητική άποψη καθώς επιπλέον συνεισφέρει σε ένα γόνιμο νομίζω διάλογο αλλά συντελεί και στη συνολική αυθεντικότητα των αντιδράσεων από τους αναγνώστες.
Ναι, λοιπόν, στην «αγαπησιάρικη και φιλική ατμόσφαιρα» που πηγάζει από την ιδιοσυγκρασία μου, όχι όμως στον μονόπλευρο εγκωμιασμό των ποιημάτων που δημοσιεύω. Καλό βράδυ με την αγάπη μου.
Θα συμφωνήσω τόσο με τον Τόλη όσο και με το ξωτικό. Θα πρόσθετα δε ότι όταν γράφεις και αποφασίζεις να βγάλεις βιβλίο εκτίθεσαι εκούσια στην κριτική. Εφόσον αυτή είναι δίκαιη και καλοπροαίρετη (όπως ήταν αυτές που διάβασα στο "Λιβάδι")είναι καθ' όλα αποδεκτή. Κλείνοντας θα έλεγα ότι η προσωπικότητα ενός ποιητή δεν θα πρέπει να στέκεται εμπόδιο στο να του ασκήσουμε κριτική όταν το θεωρούμε σκόπιμο. Την καλημέρα μου σε όλους...
Καλημέρα σε όλους. Χαίρομαι που μας δόθηκε η ευκαιρία, με αφορμή τα ποιήματα του Ν.Γ. Λυκομήτρου, να ανταλλάξουμε απόψεις για διάφορα θέματα της ποίησης και της ζωής. Τώρα πρέπει να προχωρήσουμε όμως καθώς περιμένουν τη σειρά τους στοίβες βιβλίων και πολλά άλλα ποιήματα.
Ευχαριστώ θερμά τον ποιητή και τους φίλους αναγνώστες του ιστολογίου και εύχομαι να συνεχιστούν τα ενδιαφέροντα σχόλιά τους.
Ευχαριστώ κι εγώ τον Τόλη Νικηφόρου για τον χώρο που μου παραχώρησε και όλους τους αναγνώστες για τα σχόλιά τους. Ας ακούσουμε τώρα άλλες φωνές γιατί (ακόμα κι εγώ) κουράστηκα ν' ακούω τη δική μου...:)
Δημοσίευση σχολίου