Λιγοστό το φως σε μια γωνιά του δωματίου.
Ατέλειωτες διαδοχικές εικόνες στην οθόνη.
Ο ήχος ενός αυτοκινήτου που απομακρύνεται.
Βιβλία, σημειώσεις, γράμματα, ευχετήριες κάρτες.
Απομεινάρια ενός μακρινού παρελθόντος.
Μακάβριος ο ύπνος των ανθρώπων.
Σέρνεις το κουρασμένο σου κορμί μέχρι το κρεβάτι.
Αναπνέεις αργά και σταθερά μα κυρίως αθόρυβα.
Προσπαθείς να ουρλιάξεις αλλά σωπαίνεις.
Σου πήρε καιρό να καταλάβεις ότι
η δική σου καταδίκη είναι η μοναξιά.
Ν. Γ. Λυκομήτρος
από τη συλλογή Ιχνηλάτες του τέλους, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
15 σχόλια:
Ο Ν. Γ. Λυκομήτρος γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική γλώσσα και Φιλολογία και έκανε μεταπτυχιακό στη Μετάφραση - Μεταφρασεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει γράψει ένα θεατρικό έργο και διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο.
Οι Ιχνηλάτες του΄τέλους είναι πρώτη ποιητική συλλογή που εκδίδει.
Ποιητή μου
είπα καλή εβδομάδα στο προηγούμενο γιατί εδώ..έπεσε πολύ μαυρίλα και δεν μου πήγαινε...
φιλί ..φωτεινό !!
Απαισιόδοξη, αλλά ελκυστική γραφή. Καλησπέρα, Τόλη. Τουλάχιστον εσύ δεν υπομένεις την ίδια καταδίκη. Εκτός από τους πολύ δικούς σου ανθρώπους, έχεις τους ποιητές σου και όλους εμάς που σε ακολουθούμε.
Πολύ καλό βράδυ.
Ένα φεγγαρόλουστο ξωτικό διαλύει κάθε μαυρίλα. Καλή βδομάδα κι εδώ κι εκεί.
Ο Λυκομήτρος είναι πράγματι πολύ απαισιόδοξος, Μαρία μου. Όπως μόνο οι νέοι αντέχουν να είναι.
Όσο για μένα, πράγματι είχα και εξακολουθώ να έχω πολλούς καλούς φίλους. Από κάθε φάση στην περιπέτεια της ζωής μου. Για την υπαρξιακή όμως μοναξιά της απώλειας και της μοίρας ποιος θα μας παρηγορήσει; Καλό βράδυ.
Tόλη μου καλημέρα!
Μου έλειψες...
Λόγω εκλογών, ο χρόνος μου περιορίστηκε και δεν προλαβαίνω να
σπολαύσω του λιβαδιού την ομορφιά!
Έπεσα σε ποιητικό ψυχοσφίξιμο...
Οι νέοι όλα τα αντέχουν;
Σε φιλώ με αγάπη!
Εμένα πάλι αυτή η "απαισιόδοξη" γραφή με ωθεί να κάνω τον συνήγορο του κ.Λυκομήτρου και ολόκληρης της γενιάς που αντιπροωπεύει. Εσύ, εγώ και πολλοί άλλοι προγενέστεροι του ποιητή Τόλη μου, είχαμε την ευλογία και το προνόμιο να μεγαλώσουμε σε μια κοινωνία διαφορετική, πιο απλοϊκή ίσως αλλά σίγουρα πιο φιλική στον άνθρωπο. Αυτό είναι ένα καλό προικιό για την όποια κοινωνική και όχι μόνο φτώχια που επακολούθησε.
Οι σύγχρονοι νέοι ζουν μια τηλε-ζωή που ενώ φαινομενικά προσφέρει το μέγιστο των δυνατοτήτων στερείται ενός πολύ σημαντικού. Της ουσιαστικής επαφής όχι μόνο με τα πρόσωπα αλλά και με τα πράγματα και με τις ιδέες.
Για να μην μακρυγορήσω περισσότερο, θα ήθελα να πω πως τον τελευταίο στίχο του κ.Λυκομήτρου τον εκλαμβάνω ως κραυγή δι αντιπροσώπου όλων των νέων ή τουλάχιστον όσων έχουν την ευαισθησία να νιώθουν την ομηρεία τους στην σύγχρονη μοναξιά.
Χαίρομαι που ξαναμπαίνω στο λιβάδι!
Καλησπέρα Όλγα-Ουρανία μου. Πριν από λίγο ήμουν στο ιστολόγιό σου και τα είδα όλα. Κι εσύ μου έχεις λείψει αλλά τιμώ τον ωραίο αγώνα σου. Αν δεν αντέχουν οι νέοι, ποιος θα αντέξει, εγώ στην ηλικία μου και με τα χιλιάδες τραύματα; Να αντέξουν λοιπόν. Να φάνε τα μούτρα τους και να σηκωθούν. Να παλέψουν. Να ανδρωθούν. Η απαισιοδοξία και η αυτοκτονία δεν αποτελούν κανενός είδους λύση. Ούτε στην ποίηση, ούτε στη ζωή.
Καλό βράδυ, γλυκιά μου.
Αυτή είναι η σύγχρονη μάστιγα του ανθρώπου..η μοναξιά. Είναι έντονη και μαζί με το ζοφερό μέλλον που διαγράφεται μπροστά για τους νέους, είναι πολύ δύσκολο να τη διαχειριστούν οι νέες ηλικίες..
Ήδη στην Αμερική, κάπου πήρε το μάτι μου,ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό νέων, αντιμετωπίζουν προβλήματα κατάθλιψης..
Ευτυχώς η Ελλαδίτσα μας έχει και αυτόν τον ευλογημένο ήλιο, αυτό το τόσο υποβλητικό φως και στρώνει η ψυχολογία μας χωρίς πολλά πολλά..
Καλό βράδυ στη παρέα..
Σε καλωσορίζω με μεγάλη χαρά και πάλι στο Λιβάδι, Λίλιαν.
Καταλαβαίνω πολύ καλά την απαισιοδοξία των νέων ή, τουλάχιστον, κάποιων νέων. Η κάθε εποχή έχει τα θετικά και τα αρνητικά της και η δική μου εποχή δεν ήταν καθόλου ειδυλλιακή. Εγώ ο ίδιος, μικρότερος από ό,τι είναι ο Λυκομήτρος τώρα, έφτασα στο χείλος του γκρεμού, ένα βήμα από την αυτοκτονία. Αν διάβαζες τους Άταφους, το πρωτόλειό μου, θα καταλάβαινες τι εννοώ.
Από κει και πέρα όμως τι; Να θρηνολογούμε όλοι μαζί; Πού θα μας βγάλει αυτό; Στην παθολογική πλέον κατάθλιψη και στον πραγματικό κίνδυνο της αυτοκαταστροφής; Ακούω την κραυγή των νέων και έχω να τους πω ότι τα βρήκαν όλοι υπερβολικά εύκολα. Τους τα δώσαμε όλα εμείς με την μεγάλη διάθεση προσφοράς των Ελλήνων γονέων. Ας το αναλογιστούν αυτό, ας καταλάβουν ότι η ζωή είναι αγώνας. Διαρκής αγώνας ως το τέλος. Τίποτα ουσιαστικά δεν σου χαρίζεται, πρέπει να το κατακτήσεις.
Ας σηκώσουν λοιπόν ψηλά το κεφάλι. Δεν μπορώ να βλέπω νέα παληκάρια, γεμάτα δύναμη, ζωή, ομορφιά, να κλαψουρίζουν. Ας αγωνιστούν για να δημιουργήσουν αυτοί την κοινωνία που ονειρεύονται. Δική τους είναι η ζωή, δικός τους και ο κόσμος. Και τότε θα τραγουδήσουν αλλιώτικα τραγούδια.
Γεια σου, Έλενά μου. Νομίζω ότι ήδη έχω απαντήσει και στο δικό σου σχόλιο. Φαίνεται ότι η κατάθλιψη είναι προνόμιο των πλουσίων. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών έχει καταγραφεί στις βόρειες χώρες (που, επιπλέον, τους λείπει ο ήλιος). Αυτός που παλεύει για να επιβιώσει δεν έχει καιρό για τέτοιες πολυτέλειες. Στο κάτω-κάτω, πρέπει να αποδείξεις ότι θέλεις να ζήσεις και ότι αξίζει να ζήσεις. Και τότε η ζωή ίσως σου κάνει το χατίρι.
Όσο για τη μοναξιά, οι δρόμοι είναι γεμάτοι από ωραία κορίτσια.
Ωραία όσο ποτέ άλλοτε. Λέω λοιπόν στα ωραία όσο ποτέ άλλοτε αγόρια να ξεκολλήσουν από τον υπολογιστή και να ενώσουν τη μοναξιά τους με τα κορίτσια. Αίμα δεν έχουν αυτοί, πάθος για ζωή δεν έχουν, σπέρμα δεν έχουν; Ας λιώσουν την πέτρα να τους δώσει τους χυμούς της.
Ναι Τόλη μου έχεις δίκαιο αλλά η ευθύνη δεν είναι των παιδιών! Είναι δική μας. Των γονιών δηλαδή που όπως πολύ σωστά είπες "Τους τα δώσαμε όλα με την μεγάλη διάθεση προσφοράς".
Καθόλου παιδαγωγική αυτή η προσφορά και άφησέ με να αμφισβητώ λίγο και την καθαρότητα του ασυνείδητου κινήτρου.
Μάλλον η προηγούμενη γενιά παρατάισε την δική της φτώχια, παραδιευκόλυνε την δική της δυσκολία, στο πρόσωπο αυτών των παιδιών παραδίδοντας έτσι μια γενιά μαλθακών ανθρώπων στην κοινωνία.
Ξέρεις δε πολύ καλά πως η πλειοψηφία των πρώην αγωνιστών της ζωής είναι πλέον "βολεμένοι". Από πού θα αντλήσουν το παράδειγμα λοιπόν και πού θα βρουν την σπίθα για να λαμπαδιάσουν όταν όλα γύρω είναι ή διεφθαρμένα ή βαλτωμένα;
Στον ίδιο τους τον εαυτό, Λίλιαν μου, στην ψυχή τους. Και στους έστω λίγους μεγαλύτερους που δεν πρόδωσαν. Που δεν έγιναν εξαρτήματα του εξευτελιστικού και χυδαίου μηχανισμού που ονομάζεται «καταναλωτική κοινωνία».
Φυσικά συμφωνώ με όσα λες. Από που αντλήσαμε όμως κι εμείς παραδείγματα στην εποχή μας για να κάνουμε τη δική μας επανάσταση; Από μια άκρως συντηρητική, υποκριτική και κατουρημένη κοινωνία; Από μια ηττημένη αριστερά; Ο νέος που έχει τη φλόγα μέσα του θα βρει διέξοδο, θα βρει τον δρόμο του. Δεν χρειάζεται κανέναν να τον πάρει απ' το χεράκι.
Ας προχωρήσουμε όμως παρακάτω στα ποιήματα του Λυκομήτρου. Να δούμε τι λέει για τον έρωτα, για την εργασία και για την ... αυτοκτονία.
Καλημέρα, καρντασίνα.
Αφού ευχαριστήσω όλους σας για το γόνιμο διάλογο που αναπτύξατε με αφορμή ένα ποίημα που έγραψα το 1995 σε ηλικία 18 ετών θα ήθελα να παρατηρήσω τα εξής: Εν πολλοίς, συμφωνώ με την Πανδώρα ως προς το ότι οι προηγούμενες γενιές έζησαν υπό δυσκολότερες συνθήκες αλλά βίωσαν πολύ πιο αληθινές ανθρώπινες σχέσεις. Δεν νομιμοποιούμαι ούτε επιθυμώ να μιλήσω ως εκπρόσωπος μιας ολόκληρης γενιάς αλλά αισθάνομαι ότι εμείς αλλά και οι νεότεροί μας (οι σημερινοί 18άρηδες) ζούμε σε μια κοινωνία όπου ο φετιχισμός του χρήματος και η τηλε-αλλοτρίωση διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και τις ανθρώπινες σχέσεις. Εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν. Αλλά, υπό την έννοια που προανέφερα, η «Καταδίκη» είναι επίκαιρη διότι σήμερα αισθάνεται κανείς ακόμα πιο έντονο το συναίσθημα της μοναξιάς. Δεν ασπάζομαι την άποψη ότι οι νέοι τα βρήκαν όλα έτοιμα. Παραλάβαμε μια κοινωνία ατομικισμού. Οπωσδήποτε δεν βιώσαμε την πείνα, τη φτώχεια ή τις στερήσεις των προηγούμενων δεκαετιών αλλά ζήσαμε και ζούμε την ένδεια των συναισθημάτων. Από την άλλη, έχει δίκιο ο Τόλης όταν λέει ότι όταν παλεύεις για την επιβίωση δεν έχεις χρόνο για υπαρξιακές αγωνίες. Αυτό ήταν ένα «προνόμιο» της γενιάς μας που αφανίζεται από τα νέα δεδομένα στην αγορά εργασίας. Γι’ αυτό είμαι σίγουρος ότι η επόμενη γενιά ποιητών θα είναι πολύ πιο σκληρή από τη δική μου. Πλέον, είναι πολύ δύσκολο να αντλήσει κανείς μια νότα αισιοδοξίας από όσα συμβαίνουν γύρω του. Μας μένει μόνο ο ήλιος, για να μνημονεύσω και την κυρία Καραγιαννίδου. Ελπίζω να μην σας κούρασα μ’ αυτό το «μανιφέστο»…
Χαίρομαι για την παρέμβαση του ίδιου του ποιητή και για τις ενδιαφέρουσες απόψεις που εκφράζει. Ελπίζω να τις διαβάσουν και οι άλλοι φίλοι, παρά το γεγονός ότι, αναπόφευκτα, το ποίημα και τα σχετικά σχόλια δεν βρίσκονται πλέον στο προσκήνιο.
Η συζήτηση μπορεί βέβαια να συνεχιστεί στα άλλα ποιήματα που ανάρτησα πιο πάνω στο ιστολόγιο.
Δημοσίευση σχολίου