Μου ξέφυγε στους λαβύρινθους του διαδικτύου
Καθώς περιφερόμουνα σε άγνωστους
Και σαγηνευτικούς δικτυοτόπους.
Τώρα ποιος ξέρει πού περιπλανάται
Δίχως περιβολή κι αχτένιστο
Δεμένο χειροπόδαρα με ακτίνες Χι
Και Ρω κι υπεριώδεις και υπέρυθρες.
Σε ποια αστέρια κι αστεροειδείς
Πλανήτες και απλανείς
να βρήκε, το φτωχό μου, καταφύγιο;
Έτσι κι αλλιώς, εγώ για δεύτερη φορά
Θα σε πενθήσω, φίλε μου,
Γιατί το ποίημα που χάθηκε
Προοριζόταν για μνημόσυνο.
Θα προσπαθήσω όσο μπορώ
Αυτό το ποίημα που χάθηκε
να το αναστήσω από μνήμης.
Προοριζόταν για μνημόσυνο.
Μνημόνευα στιγμές ανεπανάληπτες
Που εγώ για δεύτερη φορά τις έχασα.
Και που πλανώνται τώρα στις ιστοσελίδες.
Θα προσπαθήσω ν’ αναστήσω
Το ποίημα που χάθηκε στους λαβυρίνθους
Του Είναι και του Τίποτα.
Θα ‘τανε κάτι σαν ανάσταση για σένα, φίλε μου.
Έλλη Παιονίδου
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό η λέξη,
αφιέρωμα στην κυπριακή λογοτεχνία,
τεύχ. 203 – 204, ιανουάριος – ιούνιος 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
10 σχόλια:
Tι θέλει να πεί ο(η) ποιητής;;
να προσέχουμε τις περιπλανήσεις ....εδώ μέσα;;;
εγώ πάντως μόνο βρήκα ποιήματα ως τώρα.....δεν έχασα.
Γλυκά και τρελλά φιλιά
Ορίστε, γι' αυτό σε αγαπώ! Γιατί είσαι τρελλό με δύο λάμδα.
Κι εγώ το ίδιο. Βρήκα χιλιάδες ποιήματα κι ένα ξωτικό φεγγαρόλουστο. Λίγο το έχεις!
Kάντε λίγο χώρο και για την Ουρανίτσα φιλαράκια μου!
Χαμένο ποίημα...βρήκες το λιβάδι που ανασταίνει!
Καλή βδομάδα με αγάπη!
Οι άνθρωποι (μπορούν να) είναι τα πιο ωραία ποιήματα, Ουρανία μου, κι εσύ έχεις μόνιμη θέση στο Λιβάδι μας και στην καρδιά μας.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
"Θα προσπαθήσω ν’ αναστήσω
Το ποίημα που χάθηκε στους λαβυρίνθους"
Να ξαναβρούμε τον δρόμο μας και να αναστηθούμε,να ξεφύγουμε από τους άδειους λαβύρινθους που μόνοι μας δημιουργούμε και χανόμαστε.
Έτσι κι αλλιώς, εγώ για δεύτερη φορά
Θα σε πενθήσω, φίλε μου,
Γιατί το ποίημα που χάθηκε
Προοριζόταν για μνημόσυνο.
Αυτό το σημειώνω..
Καλό βράδυ Τόλη μου, καλό χειμώνα!
Πρωτότυπο και πολύ .. διαδικτυακό:)
Όμως και πόσα άλλα ποιήματα που χάθηκαν δεν πλανώνται στις ιστοσελίδες .. και κανείς δεν τα αναζητεί;
υγ. και παρά το "αστρικό" @ονομά μου, δεν ξέρω από αστρολογία:) (σε συνέχεια ενός παληού σχολίου)
Ναι, Ανδρέα μου, ξέρω πολλούς που αυτοβασανίζονται. Και πρώτα-πρώτα εμένα. Δεν ξέρω όμως αν υπάρχει άλλος δρόμος.
Όλα τα ποιήματα κάποιου είδους μνημόσυνο είναι, Στρατή μου. Ανθρώπων, πραγμάτων, στιγμών. Και διεκδικούν την αιωνιότητα της στιγμής. Καλό βράδυ και (ναι, ήδη) καλό χειμώνα.
Πράγματι, Άστρια. Ποίημα στο διαδίκτυο και για το διαδίκτυο. Πολλά είναι εγκατεσπαρμένα στον ηλεκτρονικό αυτόν χώρο από γνωστούς και αγνώστους. Έχω κι εγώ ανακαλύψει δικά μου σε απίθανα σημεία. Κρυώνουν τα καημένα μόνα τους και αναζητούν το βλέμμα μας.
ΥΓ. Δεν πειράζει, άσε να σε μελετάμε εμείς. Όχι με την πεζή αστρονομία αλλά με τη φαντασία της αστρολογίας.
Δημοσίευση σχολίου