Στην υπερσύγχρονη γαλέρα μας με τα φινιστρίνια είναι κλεισμένα με στόρια. Ακούγεται ένα συνεχές κουδούνισμα που αντικαθιστά τα ταμπούρλα και ο Supervisor μας καλεί να ακολουθήσουμε όλοι το ρυθμό. Με high tech μικρόφωνα κι ακουστικά συντονίζουμε πειθαρχημένα τις κινήσεις μας. Πού και πού αφήνει κανείς το πόστο του για να ξεκουραστεί, αλλά η φωνή του Gastarbeiter τον επαναφέρει. Κι εγώ, ένας απλός θεατής προς το παρόν, συνειδητοποιώ ότι 60 χρόνια μετά «η εργασία (εξακολουθεί να) απελευθερώνει».
Ν. Γ. Λυκομήτρος
από τη συλλογή Ιχνηλάτες του τέλους, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Μου θύμισε ένα σήμα που είχε παλιά ένας πειρατικός σταθμός: "Όλη μέρα στη γαλέρα με τον ήχο του σφυριού και το βράδυ υγρασία στα στενά του αμπαριού"...Καλό απόγευμα.
Ναι, η ιστορία συνεχίζεται, Ντίνο. Και ούτε καν ως φάρσα.
Πολύ διαφορετική ποίηση, θα πρέπει να είναι νέος σε ηλικία, είναι πολύ άμεσος αν μπορώ να το πω έτσι.
Μου άρεσε πάρα πολύ η "καταδίκη"
Την καλησπέρα μου!
υ.γ. έχω μέρες να περάσω και μου έχετε λείψει όλοι:)
Θέλω να ακούγεται η φωνή των νέων ποιητών, Μαρία μου. Με όλα όσα έχουν να μας πούνε.
Ούτε εγώ τα κατάφερε τις τελευταίες μέρες να περάσω από το ιστολόγιό σου και από τα ιστολόγια άλλων καλών μου φίλων. Σήμερα ίσως ή αύριο γιατί κι εμένα μου έχετε λείψει. Καλή σου μέρα, γλυκιά μου.
Αγαπητέ Dino-Art,
κάπως έτσι, όπως το περιγράφεις, ήταν η εργασία σε call centre μεγάλου χρηματοπιστωτικού οργανισμού και αυτή την ανάμνηση ανακαλεί το ποίημα συσχετίζοντας (καθ' υπερβολήν) τις συνθήκες με αυτές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε μια πιο εκσυγχρονισμένη μορφή...
Αγαπητή Margo,
δεν ξέρω αν θεωρείται κάποιος νέος στα 33. Σίγουρα, είμαι νέος στα λογοτεχνικά πράγματα και γι' αυτό ευχαριστώ από καρδιάς τον Τόλη Νικηφόρου που δίνει βήμα σε άγνωστους ποιητές σαν κι εμένα για να ακουστεί η φωνή μας...
Νίκο μου, ο Ντίνος ξέρει πολύ καλά από γαλέρα αφού έχει πάρει σύνταξη από μεγάλο χρηματοπιστωτικό οργανισμό, στον οποίο εργάστηκα κι εγώ πολύ νέος για πέντε μόνο χρόνια ευτυχώς. Τον υπερβολικό συσχετισμό σου (και μερικούς ακόμη ανάλογους) τον είχα κάνει κι εγώ σε βιβλία μου από την δεκαετία του 1960 και μετά. Μάλιστα, στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά μου, Η γοητεία των δευτερολέπτων, 2001,υπάρχει κεφάλαιο με τίτλο, Η εργασία απελευθερώνει.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει λοιπόν, όπως διαπίστωσα με θλίψη μου και σε σχετική συζήτηση με νέα παιδιά που εργάζονται τώρα στην ίδια τράπεζα.
Να είσαι καλά, καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου