Τώρα όπου και να σταθώ θα φαίνομαι
Με το πέρασμα του κεραυνού μέσα απ' τα χέρια
Απλησίαστη φαίνεται η μέρα του πρώτου θανάτου
Τώρα όσο και να σωπαίνω θ' ακούγομαι
Τέντωσα χορδή βιολιού την ψυχή μου
σ' ένα σώμα ανυποψίαστο
Κι έφτασαν οι πρώτες βροχές
Εκείνο που θέλω πιο πολύ να λησμονώ
Επιτίθεται με ήλιους ακατάπαυστου καλοκαιριού
Να υπάρχω με τους αγέννητους ήχους
Καύκαλο προϊστορίας
Άχρηστο κέρμα παλαιάς κοπής
Τώρα όσο να γελώ θα κλαίω
Της άνοιξης το επιθανάτιο χαμόγελο
Το απλωμένο χέρι και το κερί
Τριγύρω λάμψεις τελικής εφόδου
Τούτη η μάχη δεν κρατάει πολύ
Σκοτώνει όμως το ίδιο αποτελεσματικά
Τον στρατιώτη που τόλμησε να ονειρευτεί
Πως φίλησε κρυφά το κορίτσι με το θαλασσί φουστάνι
Κώστας Μπραβάκης
από τη συλλογή Εναέριες ρίζες, 2010
ενότητα Εναέριες ρίζες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Tόλη μου,τι να γράψω;
Ό,τι με συγκινεί γιατί με μελαγχολεί;ρωτάω με αναστεναγμό...
Σε σφιχταγκαλιάζω!
Προφανώς γιατί είσαι το κορίτσι με το θαλασσί φουστάνι. Φιλάκια, επουράνιο πλάσμα.
Πολύ δυνατή γραφή.Καλό σου απόγευμα Τόλη.
Χαίρομαι που σου άρεσε, Γιάννη μου. Καλημέρα.
Δημοσίευση σχολίου