Δε φεύγει μάταια ο καιρός
θέλει μάτια για να δεις τι αφήνει
Εκείνο που ανύποπτα αιωρείται
κι απλώνει ρίζες εναέριες
μες στην υγρή των ρόδων περισυλλογή
των ώμων το μούδιασμα
χείλη που λαχταρούν του ανεμόφτερου το άγγιγμα
Ξεχείλισε ο κρουνός
κι αφήνει τις σταγόνες του στο χώμα
στου ύπνου τα βλεφαρίσματα
το πιο χιλιοφίλημα απ' όλα τα χίλια
σταλαγματιά και των μύρων οι γεύσεις
Εναέρια διάλεξα τον τόπο των μικρών εκστάσεων
να μπορείς να διασχίσεις το σώμα
με τη λευκή φωτιά του χιονιού
Κώστας Μπραβάκης
από τη συλλογή Εναέριες ρίζες, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Αέρινο ,και ρομαντικό !!
Μοσχοβολάει θα έλεγα ..
ότι πρέπει για καλοκαιρινή διάθεση ,σαν να έχει πιεί και δυό ουζάκια...!!
φιλιά δροσερά !!
Απόψε θα βρίσκεσαι πια στην αποθέωσή σου, φεγγαρόλουστη. Εσύ κι αν έχεις εναέριες ρίζες. Για πόσα ουζάκια μετράει να δει κανείς απλώς ένα ξωτικό; Άμα τον φιλήσει κιόλας, γίνεται ακαριαία αλκοολικός. Ή ποιητής. Μεγάλο ρίσκο αλλά αξίζει τον κόπο.
Δημοσίευση σχολίου